Column: Jaren '70 glamour

Michel Boeri gedraagt zich als de stamgast die maar niet wil begrijpen dat er een nieuwe eigenaar aan het roer van zijn favoriete café staat. Waar ‘doe maar twee’ vroeger codetaal was om op kosten van de zaak katslam te worden, daar wordt het tegenwoordig begroet met een loze blik van het barmeisje, die haar rechterwenkbrauw zo ver optrekt dat-ie het plafond aantikt. ‘Twee… wát??’

Voor het geval de naam Michel Boeri u niets zegt: Michel Boeri is één van de meest notoire plucheplakkers onder de autosportbestuurders. Vicepresident van de World Motor Sport Council en, voor deze column nog veel belangrijker, president van Monaco’s automobielclub. Die laatste rol vervult hij ongeveer sinds de Middeleeuwen. Ooit werd Boeri’s naam genoemd als opvolger van Max Mosley, maar Jean Todts hoge mate van corruptiegevoeligheid deed zijn kansen de das om.

De Grand Prix van Monaco dreigt te sneuvelen. Reden: er wordt amper betaald. Dat kan anno 2022 niet meer. Waar Abu Dhabi en de woestijnmaatjes al honderden miljoenen in de F1 hebben gepompt, daar komt Boeri nog altijd weg met smoesjes als ‘heb effe geen portemonnee bij’ of ‘volgende keer op mijn kosten.’

Als argument om de GP te behouden voor de F1-kalender wijst Boeri op de historische waarde van Monaco. Prima, zegt Liberty, maar historische waarden betalen geen rekeningen. Bovendien is die historische waarde juist iets waarop je níét moet leunen: Monaco’s jaren '70 glamour is marketeers al jaren een doorn in het oog. Tot overmaat van ramp zijn negen van de tien Monegaskische GP’s oersaaie optochten waardoor zelfs de meest doorgewinterde bloemencorsobezoeker in een diepe slaap belandt.

Het pompeuze Monaco, ooit middelpunt van roem en rijkdom, leeft nog immer in een droomwereld waar Grace Kelly naast de prins staat te zwaaien. Iets wat totaal niet resoneert met de moderne Formule 1, waar geen enkele plaats is voor traditie. De eerste aanpassingen zijn doorgevoerd. Vrije trainingen die sinds mensenheugenis op donderdag werden georganiseerd, zijn verplaatst naar de gangbaardere vrijdag. Monaco buigt mee en toont kwetsbaarheid. Straks is de race nog op zaterdagavond, omdat Liberty die lantaarnpaaltjes zo feeëriek vindt ogen, waarop vervolgens een omweggetje door het lokale voetbalstadion en tientallen miljoenen organisatiefooi wordt geëist.

Die irritant progressieve Pierre Gasly – wandelende echo van de populaire opinie – sprak Boeri naar de mond. ‘Iedereen heeft weleens van Monaco gehoord’, was zijn kiezelharde statement ter verdediging van de GP. Tsja. Iedereen heeft ook weleens van Berend Botje gehoord, maar als Zuidlaren bij Liberty aanklopt verwacht ik niet één-twee-drie een Grand Prix van Noord-Nederland.

Intussen zit Boeri te lallen aan de vroegere stamgastentafel. 'Dat contract komt er wel, het wordt iets van drie jaar. Of vijf. Ach, wat doet detail er ook toe.’ Een tafeltje verderop vormen sportmarketeers en jonge bestuurders een nieuwe denktank. Het is meedoen of verzuipen. Door vast te houden aan iets wat reeds is vergaan, zal ook Monaco verdwijnen.

René Oudman