Column: Voorbode

‘Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft.’ Afgelopen weekend zag ik pakweg negentien van de vierentwintig uren van Daytona en nu sta ik dolenthousiast te stuiteren. Iets zegt me dat het racejaar 2023 een grandioze wordt. Als Daytona een voorbode voor het mondiale autoracen vormt, komt er een prachtseizoen aan.

Voor wie het hardrijden met racewagens in de Amerikaanse winterzon heeft gemist – foei, want enduranceracen is tegenwoordig knettercool – het bleek een sprintrace van vier dagdelen. Bij het zwaaien van de finishvlag kwam de top vier (!) binnen tien seconden van elkaar over de meet gesjeesd. De strijd om de LMP2-zege spande de kroon: de vleesgeworden vriendelijkheid James Allen, hij met de lelijkste zonnebril van het endurancepaddock, troefde zijn directe concurrent met een minimaal verschil van zestien duizendsten (0.016) van een seconde af.

Als Nederlandse raceliefhebber was Daytona om van te smullen – niet in de laatste plaats omdat het zendgerechtigde Ziggo Sport zowaar een feestmaal produceerde. Dat kanaal is door ondergetekende meermaals met azijn besprenkeld, maar ik ben niet te beroerd om goede smaak te bejubelen. Met Koen Bakker en Olav Mol achter de microfoon bracht de zender een prettige afwisseling van fijne stemgeluiden, waarbij het wonderkind van het Nederlandse commentaargilde uitblonk en de oude reus een vertrouwde frequentie door de huiskamer liet schallen.

Daytona geeft mij nieuwe hoop. Om goudeerlijk te zijn: ik vond het Formule 1-seizoen van 2022 gewoon ruk. Prestaties van buitenaards getalenteerde coureurs daargelaten, deed het gebrek aan spanning om kopposities mijn liefde voor de koningsklasse geen goed. De vijftien zeges van Max Verstappen gelden niet alleen als geniaal, recordbrekend resultaat, maar ook als pijnlijke constatering dat de strijd vooraan verloedert.

Maar het kan wel. Het is zelfs vrij simpel. Dat bewijst Daytona. Zolang het veld maar de kans krijgt om te convergeren. De topwagens in Daytona vallen onder hetzelfde strikte, reglement en de meerjarige LMP2-bolides zijn dusdanig verfijnd, dat onderlinge verschillen zelfs met gebruik van een telescoop onzichtbaar blijven.

Onder de streep laat het mij koud wie de race wint, zolang het maar spannend is. Zelfde geldt voor een kampioenschapstitel. Goed, ik weet dat je niet alles kunt hebben. Af en toe zal het even saai worden, af en toe zal het zelfs tegenvallen. Ook Daytona was niet altijd boeiend. In de nachtelijke uren liet Ziggo Sport een notoire Wikipedia-voorlezer achter de microfoon plaatsnemen en zodoende kreeg Klaas Vaak een gratis lading zandzakken gepresenteerd.

Autosport kan prachtig mooi zijn en de Formule 1 geldt als haar koningsklasse, maar ondanks de spierballenvertoning van Verstappen is het F1-seizoen 2022 in de geschiedschrijving verdwenen als vrij rechtdoorzee. Nieuwe jaren bieden nieuwe kansen. Nu we een seizoen zónder grote reglementswijzigingen tegemoet gaan, kan de achterblijver in principe grotere stappen zetten dan de leider. Mag de Formule 1-liefhebber ook weer eens finishes met verwaarloosbare onderlinge verschillen zien?

Misschien dagdroom ik vanwege het slaaptekort van het afgelopen weekend, maar dit perspectief doet mij goed. Laat het komende Formule 1-seizoen maar een onvergetelijke worden.

Door René Oudman