Column: Niet normaal

De hoop op een Nederlandse F1-wereldkampioen heb ik na Jos Verstappen laten varen. Natuurlijk was ik wel trots als iemand onze vlag vertegenwoordigde, maar die oranje rijdende chicanes, tuffend bij achterhoedeteams waar je als coureur moest afvragen of je de volgende race nog wel in de wagen zat, was ook niet je-van-het. De hoop kwam terug toen Verstappen junior het autosportwereldje bestormde. De junior series volgde ik niet erg op voet, maar toen eenmaal bekend werd dat de zoon van Jos op zijn 17de (!) zou debuteren in 2015, ging mijn hart sneller kloppen. Zou Verstappen junior eindelijk een Nederlander zijn die wel echt mee zou doen om de knikkers? Ik moest het eerst maar eens zien, want zijn vader was ook een 'hot property', maar dat liep toch echt anders. 

Met Max - Larry, ik mag hem Max noemen - hadden we ieder geval weer een Nederlander die niet meedeed vanwege een portemonnee vol met poen. De eerste Grand Prix in de Toro Rosso (het huidige VCARB en het vroegere Minardi) bood perspectief ondanks een ongelukkige DNF. De kritiek over zijn leeftijd bleef terugkomen en ik hoopte maar dat Max snel liet zien hoe goed hij eigenlijk was om deze criticasters de mond te snoeren. De eerste echte goede indruk maakte Max in Maleisië, waar dus vader Jos zo schitterde in de regen in 2001 door in een 'vrachtwagen' van een F1-bolide jan -en alleman met speels gemak in te halen. Zoon Max reed in de kwalificatie ook op een nat Sepang en koerste naar een zesde startplaats. In de wedstrijd scoorde Max een zevende plaats en zijn eerste punten in zijn tweede Grand Prix. Een zwaluw maakt geen zomer, maar dit was beter dat ik ooit bij een Nederlander had gezien sinds zijn eigen papa.

Ik hoopte natuurlijk dat hij ooit een kans zou krijgen bij de hoofdmacht Red Bull Racing of ander topteam. Maar hij was nog jong. We zien wel. Haastige spoed is zelden goed. Totdat GPToday.net zelf - ja, echt zelf - als eerste met het bericht kwam dat Max naar Red Bull werd gepromoot. Dit kon toch niet? Dat joch was pas 18. Het zou toch niet weer een Verstappen-verhaal worden met slechte afloop?

Dat Max zijn nieuwe Red Bull gelijk op de tweede startrij zette in de kwalificatie op het Circuit de Barcelona-Catalunya was zeker een opluchting, maar ook bijzonder. Tijdens de wedstrijd zat ik met dichtgeknepen billetjes. Ik snauwde zelfs tegen mijn vrouw die begon over trouwringen. Dat Max zijn eerste Grand Prix won ging mij de pet te boven. Een Nederlandse Grand Prix-winnaar, het Wilhelmus, je lult niet meer. Er deed gewoon een Nederlander mee om de overwinning. What's next?

Verstappen was een wereldkampioen in de dop. Dat was wel duidelijk. Tegenslag.en een onbetrouwbare wagen zaten Max eerst in de weg. Wanneer krijgt ie nou een kans? Er zijn genoeg coureurs geweest die geen wereldkampioen werden, terwijl anderen met minder talent zijn vereeuwigd in de Hall of Fame. Dat ene doel zou het verhaal compleet maken. In 2021 bleken alle sterren goed te staan. Na een titanengevecht tegen één van de allerbeste coureurs allertijden, werd Max wereldkampioen. Als Nederlander was ik meer dan trots. Ik was even geen 'stukjesschrijver', maar even die kleine jongen die stiekem altijd droomde van zo'n autosportmoment. 

Twee wereldtitels verder kwam de dominantie van Max in 2023 mij wel een beetje mijn strot uit. Waar ik eerst ontzettend blij was als een Nederlander überhaupt meedeed, merkte dat ik verzadigd was. Het nieuwe was er af. Het was normaal als Max won. Zo niet, dan was het gek en teleurstellend. Wat een bizarre gedachtekronkel in vergelijking met het pre-Max-tijdperk. 

Het is namelijk niet normaal. Dat liet Max vorige zondag in Brazilië eventjes zien. Met open mond viel ik van de ene verbazing naar de andere. Max maakte geen fout, profiteerde optimaal met de kansen die hij kreeg, en declasseerde iedereen. Dit was een absurde prestatie. Een Nederlander is gewoon de F1-geschiedenis aan het herschrijven. Voor mij is Max de nieuwe Johan Cruyff, maar dan op vier wielen. Het is echt niet normaal.