7 september 1975: Lauda verovert eerste titel in een Ferrari op Monza

Niki Lauda was niet alleen een van de meest legendarische Formule 1-coureurs uit de geschiedenis van de sport, maar hij heeft ook een enorme impact gehad op de Formule 1. Vandaag is het precies 49 jaar geleden dat de Oostenrijker zijn eerste wereldtitel wist te winnen op Monza. GPToday.net neemt je mee terug naar de eerste van Lauda in 1975.

Op 22 februari 1949 werd Andreas Nikolaus 'Niki' Lauda geboren in Wenen in een rijke familie die papier produceerde. Zijn overgrootvader Hans Lauda, een Oostenrijkse industrieel, had een heel papierimperium opgebouwd, waar ook zijn vader Ernst-Peter een fortuin mee wist te verdienen. Maar dit geld werd niet gestoken in de ambities van Niki om autocoureur te worden. De familie Lauda keurde zijn ambities namelijk af. Zo zei zijn opa Hans, die zelf wel eens F1-races bezocht: "Een Lauda hoort op de economische pagina's van de krant te staan, niet op de sportpagina's."

Ondanks de afkeuring van zijn familie, besloot Niki er toch alles aan te doen om autocoureur te worden. Op 19-jarige leeftijd verliet de Oostenrijker de universiteit en schreef hij zich in voor de raceschool, waarvoor hij geld leende van Oostenrijkse banken. In 1968 begon zijn racecarrière met mini’s, waarna hij achtereenvolgens racete in de Formule Vee en Formule 3. Maar daarna begon zijn carrière door het gebrek aan geld vast te lopen. Omdat hij in 1971 zo graag in de Formule 2 wilde racen bij March, besloot hij een extra banklening van 30.000 pond te nemen, die gedekt werd door zijn levensverzekeringspolis. Zijn familie, en met name zijn opa Hans, hadden veel kritiek op de acties van Niki, waarop hij besloot om het contact met hen te verbreken.

Snelle promotie naar F1, maar wel bijna failliet

Al aan het einde van het seizoen 1971 werd Niki gepromoveerd naar het F1-team van March, maar hij viel tijdens zijn thuisrace uit door problemen met zijn bolide. In 1972 reed hij zowel F2 als F1 voor March, maar hij kon in beide kampioenschappen nauwelijks potten breken door de niet-competitieve March-bolides. In het F2-kampioenschap eindigde hij, mede door een overwinning op het Thruxton Circuit in Engeland, uiteindelijk toch nog op P5 in het kampioenschap, maar in de koningsklasse kwam de Oostenrijker niet eens tot een puntje. Dit zorgde ervoor dat Niki zijn waarde als coureur niet kon bewijzen en failliet dreigde te gaan. Maar omdat hij al zo vroeg voor een carrière als autocoureur had gekozen, had hij geen enkele kwalificatie in een ander werkgebied en moest hij wel doorgaan.

Lauda nam zodoende in 1973 opnieuw een banklening om zijn weg naar het BRM-team te kopen. Tijdens datzelfde seizoen werden zijn resultaten, ondanks een zeer onbetrouwbare bolide, steeds beter, en deze betaalden zich uit in de vorm van een nieuw contract dat zijn schulden zou kwijtschelden. Hij moest dan wel nog twee jaar bij BRM blijven.

Overstap naar Ferrari

Toen zijn BRM-teamgenoot Clay Regazzoni in 1974 naar Ferrari vertrok, vroeg teameigenaar Enzo Ferrari hem wat hij van Lauda vond. De Zwitser was onwijs positief over Lauda en Ferrari besloot Lauda daarop te contracteren. De man uit Wenen kreeg genoeg geld, zodat hij zich kon uitbetalen bij BRM en zijn andere schulden kon aflossen. Ferrari had echter sinds 1964, toen het met John Surtees kampioen werd, geen kampioenschap meer gewonnen, maar ze hadden veel vertrouwen in Lauda, die veel zelfvertrouwen had, maar ook brutaal eerlijk was. En ondanks dat de auto "een stuk stront” was volgens Enzo, wist Niki tijdens de eerste race van 1974 meteen tweede te worden. Hij werd daarom door de media gezien als de Ferrari-redder, die op een berekende wijze, zoals een computer - vandaar de bijnaam 'The Computer' - te werk ging.

Al maakte hij ook fouten, maar van deze leerde hij snel. Zo zette hij tijdens zijn vierde raceweekend in Spanje zijn Ferrari op pole, en leidde hij de race op zondag van start tot finish. Hij won uiteindelijk met 35 seconden voorsprong op Regazzoni en zo was zijn eerste overwinning een feit. Maar belangrijker nog: Ferrari was na een aantal slechte jaren weer terug in de strijd om het wereldkampioenschap. Maar die strijd kon Niki, ondanks zes poles op rij, niet leveren door zijn onervarenheid, maar ook door de vele mechanische problemen.

1975: De eerste van Lauda

Dan moest de titel voor Lauda en Ferrari maar in 1975 komen. Het seizoen begon echter moeizaam, want in de eerste vier races kwam de Oostenrijker niet verder dan tweemaal een vijfde plaats. Daarna ging het daadwerkelijk lopen. In zijn Ferrari 312/T stormde Niki naar overwinningen in Monaco, België, Zweden, Frankrijk en de VS. En alsof het zo moest zijn, kon hij zijn eerste wereldkampioenschap tijdens de thuisrace van Ferrari in Monza gaan verzilveren.

Lauda had op de zaterdag op overtuigende wijze pole gepakt. Hij was ruim vijf tienden sneller dan zijn teamgenoot Regazzoni, terwijl zijn concurrent voor de titel, Carlos Reutemann, het moest doen met P7. Lauda hoefde in de race alleen maar hoger te eindigen dan P6 en dan was zijn eerste titel binnen.

Bij de start ging Regazzoni echter meteen voorbij aan Lauda, maar de Ferrari's reden al snel zo ver weg van de rest, dat er geen vuiltje aan de lucht was voor de Oostenrijker. Ook niet toen Reutemann al vroeg in de race was opgeklommen naar P3. De Argentijn had echter niet de snelheid en werd in ronde veertien gepasseerd door Fittipaldi, die naar mate de race vorderde steeds dichter bij Lauda kwam, en hem zelfs passeerde. Met Reutemann op meer dan dertig seconden achter hem, kon Lauda op P3 blijven rijden en was het laatste plekje op het podium voldoende om zijn eerste wereldtitel binnen te slepen.

Heel Italië juichte om de eerste titel van Ferrari in meer dan een decennium, maar de glorie betekende weinig voor de onsentimentele Lauda. Hij beweerde zelfs dat zijn groeiende verzameling 'nutteloze' trofeeën zijn huis in Oostenrijk rommelig maakten en gaf ze aan de plaatselijke garage in ruil voor gratis autowasbeurten.

Uiteindelijk zou de coureur uit Wenen nog tweemaal wereldkampioen worden: in 1977 in een Ferrari en in 1984 in een McLaren. Hiermee is hij tot op de dag van vandaag de enige coureur uit de geschiedenis van de sport die een wereldkampioenschap heeft gewonnen voor zowel Ferrari al McLaren.