Column: Brulcolumn

“Ga je nu een snoeiharde column over de commentator schrijven?”, vroeg iemand toen bekend werd dat de huidige Formule 1-commentator volgend jaar niet terugkeert. Ondanks dat ik de persoon in kwestie geen Kerstkaartje stuur, is natrappen nogal triest.

En eigenlijk heb ik er ook helemaal geen zin in. In de afgelopen weken ben ik meermaals aan mezelf voorbij gegaan om maar zo prikkelend mogelijk te schrijven. Ik zit in de overdrivemodus, het komt allerminst vanzelf. Geforceerd zoek ik naar onderwerpen, standpunten zijn opzettelijk radicaal.

Meer over Red Bull Racing

Verstappen weigert Tsunoda te helpen: "Hij zoekt het maar uit"

3 apr

Marko doet bizarre uitspraak over toekomst Verstappen

2 apr

Ik moet even bijtanken. Wekelijks een column schrijven voor een betrokken publiek kan leuk zijn, mits je de juiste snaar raakt. Niet dat ik ook maar één persoon naar de mond wil praten – dat doe ik vanuit confessie niet. Maar soms, moet ik eerlijk bekennen, was het gevoel na publicatie niet goed. Daarom schrijf ik er dit jaar nog eentje.

Kielekielemomentjes

Afgelopen weekend keek ik naar een krankzinnigenshow. Die kartbaan in de woestijn is bizar. Bloedlink, loeisnel. Gekkigheid en rondvliegende onderdelen zouden onvermijdelijk zijn. Al bij de trainingsrondjes van de Formule 2 merkte ik een vreemd gevoel in de onderbuik. Het was een kwestie van aftellen voor de eerste crash.

Na een minuutje of twintig was het inderdaad raak. Of nou ja, mis. Logan Sargeant schoot eraf. Het was geen gigantische klapper – de rijder in kwestie stapte op eigen kracht uit – maar de wagen was kaduuk en een precedent geschapen. Tijdens de F1-training vloog Charles Leclerc op een vergelijkbare manier tegen de muur. Latere kielekielemomentjes deden het vervelende onderbuikgevoel toenemen. Dat meerdere F2-sessies werden uitgesteld door werkzaamheden aan de baan, werkte niet in het voordeel van mijn Saudische twijfel.

Ik hoopte op slechts twee dingen: dat het F1-wereldkampioenschap niet zou worden beslist door een rariteit op of aan het circuit én dat alle coureurs heel bleven. Het eerste is ons, godzijdank, bespaard gebleven. Het tweede niet. Theo Pourchaire en Enzo Fittipaldi werden na een angstaanjagende startcrash in de F2 afgevoerd naar het ziekenhuis. Ze maken het naar omstandigheden goed, maar missen vermoedelijk de finale in Abu Dhabi.

Dinky Toys

Met die ellende in het achterhoofd vond ik de taferelen van zondagavond wanstaltig. U weet dat ik geen fan ben van Max Verstappen of Lewis Hamilton. Maar dat daargelaten – het gedrag op de baan neemt onverantwoordelijke vormen aan. Van expres langzaam rijden tijdens opwarmrondes tot absurde divebombs in bochtencombinaties waar je nooit een zuivere inhaalactie kunt maken, van bewust langzamer rijden op de racelijn tot weigering om de ander te passeren.

Kortgeleden keek ik een prachtdocumentaire over Formule 1 in de jaren ’70. Ik zag Ronnie Peterson laagvliegend het lot tarten op Anderstorp, Emerson Fittipaldi overdwars door de straten bij de Montjuïcheuvel scheuren en Mario Andretti op Zandvoort zijn wagen plankgas nét onder controle houden.

Tijden veranderen, ik weet het. Maar toen de stofwolken zondagavond optrokken kon ik het niet laten om over het rijke F1-verleden te mijmeren. Ik dacht aan Peterson, Fittipaldi en Andretti. Hoe zij op de limiet reden, en geen centimeter erover. Hoe zij elkaar letterlijk lieten leven – één verkeerde stuurbeweging betekende iemands begrafenis. De huidige helden, en dan vooral die twee vooraan, spelen op een kinderachtige, topatleetonwaardige manier met hun wagens. Alsof het Dinky Toys zijn. Belachelijk, op een racebaan. Het onderlinge respect is weg en dat is zeer zorgelijk.

Valkuil

Terugkomend op de eerste alinea's: als noorderling zijnde heb ik typisch noordelijke gedragsuitingen. Zo ben ik nogal kort veur de kop – als ik praat, zeg ik precies wat ik bedoel. Dat is een kracht én een valkuil. Het schrijfproces wordt beïnvloed door die karaktertrek. Loopt het op rolletjes, dan krijg ik de woorden die ik zoek wekelijks moeiteloos op uw beeldscherm.

Ben ik de juiste toon echter zoek, zoals na dit lange seizoen, kunnen scherpe teksten veranderen in een brulcolumn. Om dat te vermijden heb ik voor deze column niet gezocht naar een prikkelende mening of een radicaal standpunt. Ik heb mijn gevoel beschreven en hoop u daarmee te hebben vermaakt.

Dat gezegd hebbende kies ik ervoor om de kerstvakantie ietwat te vervroegen. Ik leg de pen eventjes neer en wens iedereen een fijne, hopelijk sportieve seizoensfinale, prettige Kerstdagen en een gezond 2022.

René Oudman