Bruce Johnstone viert vandaag zijn 81ste verjaardag

Ik weet nog dat hij als kind vaak over de vloer kwam. Dat had vooral te maken met de benen van mijn buurmeisje. Die waren eindeloos lang en prachtig gevormd. Je kon ze vanaf mijn zolderkamer vaak goed zien.
Uit school raceten we op onze skelters naar huis om zo snel mogelijk zicht te pakken op die prachtige meid.
Ik was vaak als eerste want hoewel Brice geen angst kende en niet aan remmen deed reed hij waardeloze lijnen. Ik denk dat hij daarom nooit verder kwam dan 1 gp. Maar toen was onze vriendschap al bekoeld. Niet in de laatste plaats omdat “benen” verkering met mij kreeg.

Dat slap geouwehoer hierboven is niet zo mijn dingetje, maar dat heb je met de jeugd van zo’n dertig jaar geleden: platvloers, oversekst en banaal en totaal geen respect voor legendarische racehelden uit de jaren ’50 en ’60. ;)
Voor het contrast hieronder enige constructieve info...

Bruce Johnstone uit het pittoreske Durban (600.000 inwoners) eindigde met zijn BRM P48/57 in zijn enige GP op 29 december(!) 1962 op een keurige 9e plaats met maar 6 ronden achterstand op racewinnaar Graham Hill.

Hill werd in Zuid-Afrika WK, mede door het uitvallen van (ons forumlid) Jim Clark in de 61e van 82 ronden, terwijl Clark tot zijn opgave met een olielek ruim aan de leiding ging. Dat had Jim weer...

Een andere beroemde WK (auto en motor) viel al in de 26e ronde uit met een motorprobleem: John Surtees (Lola-Climax MK4).

Over spannende races gesproken, alleen de top vier eindigde maar in dezelfde ronde, maar zei hadden wel illustere namen: 1. Graham Hill (BRM P57), 2. Bruce McLaren (Cooper-Climax T60), 3. Tony Maggs (eerste F1-coureur uit Zuid-Afrika, Cooper-Climax T60) en 4. Jack Brabham (Brabham-Climax BT3). Maar de nummers 2, 3 en 4 eindigden wel binnen de vier seconden van elkaar, dat dan weer wel...

Wie ook meereed was onze eigen Jonkheer Carel Pieter Anthonie Jan Hubertus Godin de Beaufort uit het fraaie Maarsbergen met zijn oranje Porsche 718.
Helaas strandde onze eigen Jonkheer Carel Pieter Anthonie Jan Hubertus Godin de Beaufort uit het fraaie Maarsbergen met zijn oranje Porsche 718 in de 70e ronde (fuel pump), maar hij werd nog wel als 11e en laatste geklasseerd en dat pakten ze hem niet meer af...

Dat moet dan het laatste optreden zijn geweest van een auto met de motor voorin.
Het blok achterin was 1960 al gemeengoed.

Vandaag is de verjaardag van de grootste voor-oorlogse Grand Prix coureur die Duitsland ooit heeft gehad. Hierbij mijn ode.

Legends van het voor oorlogs Grand Prix Racen

Rudolf Carraciola 'een voor propaganda gebruikte coureur, gesteund door de nazi's.'

Tazio Nuvolari, Bernd Rosenmeyer, Rudolf Carraciola, Hermann Lang en Wolfgang vor Brauchitsch, de liefhebber kent enkele van deze coureurs bij naam. Maar heeft nog steeds geen idee wat zich afspeelde in de 20'er en 30'er jaren.
Ja, ook toen werd er gereden. Zelfs op Monaco, dit was de voorbode van de huidige Grand Prix cyclus die wij hedendaags kennen. Enkele coureur vielen op, Nuvolari en Carraciola, toch wel de 2 grootste coureurs uit hun tijd. Nuvolari maakte onderdeel uit van het Facistische Italie met Alfa Romeo als pronkstuk. Carraciola was Duitser en werd via Mercedes-Benz gesteund door de Nazi-Partij.
Het klinkt als een onderwerp wat op het randje is, dat is het niet. Het is een fase in de automobiel industrie die coureurs liet inzien dat ze 'gebruikt' werden voor promotie doeleinden. Hetzelfde gebeurt hedendaags ook, alleen dan op een ander niveau. Hitler, wilde door vooruitgang resultaat boeken in voornamelijk de automotive branche. Daarom besloot hij destijds om zijn grootste fabrikanten, Auto Union en Mercedes, financieel te voorzien door midden van race projecten. Let wel, dit is allemaal voor 1939. Men wist toen nog niet de kern van wat later een zwarte bladzijde in de geschiedenis van de wereld zou worden.

Toch ga ik terug naar die vooroorlogse jaren om een ode te brengen aan de grootste Duitse Coureur aller tijden. Ja, we kennen Michael Schumacher, zijn prestaties zijn uit de tegenwoordige tijd. Maar, ik ben een man die niet van vergelijken houd. Voor mij is Rudolf Carraciola de grootste Duitse coureur. Als coureur zijnde en ook als mens zijnde.
Carraciola is 59 jaar dood, maar is wel een van de grondleggers geweest van de hedendaagse autosport. Vele uren beeldmateriaal, vele uren snuffelen in oude kranten en vele uren bladeren door oude boeken heeft mij uiteindelijk een klein beetje een beeld gegeven uit die periode. Die periode waar coureurs als propaganda-middel werden ingezet om het Duitse Rijk er van te overtuigen dat de destijds zittende leider het goed voor had met hun landgenoten.

Carraciola, geboren in de buurt van Aken was een zoon van een Hoteleigenaar van Italiaanse komaf. Hij besloot na zijn school te gaan werken bij een lokale, toen nog onbekende Fafnir fabriek. Toen deze fabriek via de lokale en interloke overheid subsidie kreeg om mee te gaan doen aan wedstrijden, vroeg met Carraciola om plaats te nemen in de auto. Een droom voor Rudolf werd werkelijkheid en hij reed zijn eerste echte wedstrijd op de legendarische AVUS in Berlin in 1922. Met de fabrieksauto van Fafnir werd hij daar 4e en zijn naam was meteen gemaakt. Races destijds bestonden uit meetings waar auto's zichzelf konden meten op semi-stratencircuits. Meestal waren dit met afgezette doorgaande wegen, was er veel modder op de baan en kende men eigenlijk geen asfalt zoals we dat nu kennen.
Na wat Hill-climb kampioenschappen te hebben gewonnen, werd Carraciola uiteindelijk gevraagd om werk voor Daimler-Mercedes te gaan doen. Hij bouwde een verkooppunt op in het Oosten van Duitsland en kreeg via Mercedes de kans om zich als coureur te tonen in de destijds gerespecteerde European Trophy Series. De voorloper van het Grand Prix European Championship. In die jaren was er een klein kampioenschap met 4 of 5 GP's waaronder Monaco.

Carraciola's eerste echt prestatie kwam in 1929 op het circuit van Monaco waar hij 3e werd in zijn Mercedes. Een jaar later werd hij 2e in de straten van Monaco, maar pakte hij wel zijn 1e grote overwinning in de Mercedes tijdens de Ierse Grand Prix. In een gevecht met de Italiaanse fabriekanten kreeg Carraciola het voor elkaar om de hegemonie van de Italianen, onder leiding van Varzi en Campari te doorbreken.
Deze bijzondere overwinning was voor de Italianen van Alfa Romeo de reden om deze man in de gaten te houden. Hij pakte daarnaast ook nog het Europese Hillclimb kampioenschap (destijds enorm populair). In 1931 ging zijn Mercedes-Benz verkooppunt failliet en trokken de Duitsers zich terug uit het autoracen. Alfa Romeo twijfelde niet en besloot Carraciola vast te leggen binnen hun organisatie. Carraciola had wel een mondelinge afspraak dat, mits Mercedes ooit terug kwam, hij zonder problemen kon overstappen.
Het waren roerige tijden in de begin jaren 30. Carraciola haalde mooie resultaten, maar was toch een soort van 3e keus als het om de Italiaanse hegemonie ging. Nuvolari en Varzi waren destijds top-coureurs. Na een 2e plaats in de AVUS rennen achter Manfred von Brauchitsch werd Carraciola uitgefloten omdat hij in een Alfa Romeo reed, terwijl von Brauchnitsch een prive ingeschreven Mercedes van het jaar ervoor had. De Duitser sprak van een schande dat een eigen landgenoot getracht had hun eigen volk te verslaan in een Italiaanse auto.
Toen een jaar later Alfa Romeo ook stopte met het fabrieksteam zat er voor Carraciola niets anders op om als privateer verder te gaan. Samen met grote vriend Louis Chiron zette hij een apart race programma op wat enkele jaren tot aardige resultaten leidde.

Maar in 1933 kwam de Nazi-Partij definitief aan de macht en werden auto-fabrikanten Auto Union en Mercedes financieel bijgestaan om hun projecten opnieuw leven in te blazen. In 1934 werd Carraciola (die niet geheel fit was na een ongeval eerder) gevraagd of hij opnieuw voor Mercedes wilde gaan rijden. De chef-racing destijds, Alfred Neubauer is nog te zien in de documentaire "The Power and the Glory" van de BBC uit 1991. Deze is te vinden online. Net zoals de Grand Prix Years deel 2 en deel 3, die deze turbulente Nazi jaren in beeld hebben gebracht. Unieke beelden om bij te watertanden.
Carraciola en het Mercedes huwelijk bracht hen geweldige succes. Vele Grand Prix overwinningen en uiteindelijk 3 European Drivers Championships. 1935, 1937 en 1938. Dit alles onder toeziend oog van Hitler. Carraciola heeft meerdere malen als prive chauffeur van Hitler gediend. Maar na de oorlog heeft hij in zijn biografie uitgelegd dat hij niet onder de indruk was van de man. Hij heeft geen spijt gehad van zijn race carriere voor Mercedes in het nazi-tijdperk, wel heeft hij moeite gehad met de propaganda die er gevoerd werd. Hij is er later achter gekomen dat hij 'gebruikt' is geweest. Hij was nooit sympathisant van de NSDAP, is er nooit bij aangesloten geweest en heeft zich altijd diplomatiek opgesteld.
Het klinkt raar om te zeggen dat een man die zijn carriere voornamelijk aan de propaganda partij NSDAP te danken heeft, voor mij tot grootste Duitse coureur behoort. Het is wel zo, ik heb in het urenlange onderzoek naar het autoracen uit die jaren altijd gekeken naar het sportieve aspect. Hoe moeilijk dat ook was, met welke gedachten je ook zit wat daar plaats heeft gevonden. Het ging mij om het racen, de puurheid en de historie. Wetende dat er buiten de baan vreemde praktijken plaats vonden waardoor veel mensen het leven hebben gelaten of op het punt stonden dat te doen voor hun Fuhrer, heeft mij persoonlijk altijd geraakt als ik terugkijk naar die mooie beelden van toen.