Hartverscheurende uitvalbeurten niet nieuw in de Formule 1

Het mooie weekend van Haas F1 in Australië ging zondag in nog geen vijf minuten als een nachtkaars uit. Twee goede resultaten gingen de prullenbak in, nadat bij de pitstops van Kevin Magnussen en Romain Grosjean de wielmoeren niet goed bevestigd werden. In de historie van de Formule 1 zijn echter wel vaker coureurs op een bijzonder pijnlijke manier uitgevallen vanuit kansrijke posities.

2005 - Grand Prix van Europa – Kimi Raikkonen (McLaren)

De Europese Grand Prix van 2005 werd verreden op de Nürburgring en Kimi Raikkonen was in een prima vorm. De Fin kwalificeerde zich als tweede, nam al in de eerste ronde de leiding over en verdween daarna langzaam maar zeker aan de horizon. Na zijn laatste pitstop begon de McLaren-coureur met een comfortabele voorsprong aan de laatste vijftien ronden. Daarvoor had Raikkonen zijn rechter voorband een vlakke kant gegeven door zich te verremmen en omdat banden wisselen in 2005 niet toegestaan was, moest hij de race op die banden uitrijden.

Raikkonen blokkeerde zijn band in de slotfase nog een aantal keer, waardoor er heftige trillingen ontstonden bij de McLaren. Intussen dichtte Fernando Alonso het gat naar 1,5 seconde bij het ingaan van de laatste ronde. McLaren en Raikkonen hadden de tweede plek veilig kunnen stellen met een bandenwissel, omdat er inmiddels zichtbare schade aan de band was. Men ging echter voor de zege en in de eerste bocht sloeg het noodlot toe voor Raikkonen: de voorwielophanging bezweek onder de trillingen, waardoor de McLaren in de grindbak eindigde. Met de kennis van later zou McLaren mede door deze beslissing de constructeurstitel mislopen.

1999 – Grand Prix van Europa – Heinz-Harald Frentzen (Jordan), Luca Badoer (Minardi)

De Nürburgring was vaker het toneel van een race waarbij harten gebroken werden. In 1999 gebeurde dat zelfs bij meerdere coureurs. Heinz-Harald Frentzen begon de race, die onder wisselende weersomstandigheden verreden werd, vanaf pole position. De Jordan-coureur zou de leiding houden tot zijn pitstop in ronde 33. Daarna hield de bolide van de Duitser het welgeteld één bocht vol, voordat een elektrisch probleem hem noopte om te stoppen. Een zege ontglipte de Duitser, die in dat geval echt aansluiting bij Mika Hakkinen en Eddie Irvine had gevonden in het kampioenschap.

Met nog dertien ronden te gaan lag Luca Badoer vervolgens vierde. De Minardi-coureur maakte zodoende kans om drie waardevolle punten te scoren voor het Italiaanse team, een aantal dat het sinds 1994 niet meer gehaald had. Het was echter te mooi om waar te zijn, want Badoer viel uit met een probleem aan de versnellingsbak. De beelden van de Italiaan, huilend naast zijn bolide, gingen vervolgens de wereld over.

2007 – Grand Prix van China – Lewis Hamilton (McLaren)

Ook eigen fouten van coureurs kunnen een zeer pijnlijke uitvalbeurt tot gevolg hebben. Het gebeurde Lewis Hamilton tijdens de Chinese Grand Prix in 2007. In zijn debuutseizoen kon de McLaren-coureur in China meteen de wereldtitel binnenslepen. Daarvoor mocht hij een puntje verliezen op teamgenoot Fernando Alonso, die de race aan zou vangen met een achterstand van twaalf punten. Met een pole position plaatste Hamilton zichzelf in een ideale positie voor het binnenhalen van de titel.

Dat moest op een natte, maar opdrogende baan in Shanghai gebeuren. Hamilton leidde de eerste 25 ronden comfortabel, maar daarna kampte de Brit met een verlies van snelheid. De banden van zijn McLaren waren tot op het canvas versleten, waardoor Kimi Raikkonen de leiding kon vernemen. Hamilton werd vervolgens aan het einde van ronde 30 gesommeerd om de pits op te zoeken, maar zijn team zou hij niet bereiken. Bij het binnenrijden van de pits strandde de rookie in de daar aangelegde grindbak. Daarna keek Hamilton toe hoe Raikkonen won en Alonso tweede werd, waardoor de titelrace in de laatste race weer geheel openlag. De fout zou Hamilton bijzonder duur komen te staan: Raikkonen zou in Brazilië de wereldtitel veroveren.

2001 – Grand Prix van Spanje – Mika Hakkinen (McLaren)

Het seizoen 2001 ging niet lekker van start voor Mika Hakkinen. De wereldkampioen van 1998 en 1999 scoorde in de eerste vier races slechts vier punten, maar in Spanje leek de Fin de weg omhoog weer gevonden te hebben. Hakkinen kwalificeerde zich naar de tweede startplek, waarmee hij zich naast Michael Schumacher positioneerde op de eerste startrij. Daarmee verschafte de McLaren-coureur zich een goede uitgangspositie om voor de vierde keer op rij te winnen op het Circuit de Catalunya.

Ook op zondag was de vorm terug bij Hakkinen. Tijdens de eerste twee stints reed Hakkinen als een schaduw mee met Schumacher, om na de pitstopronde 2 de leiding over te nemen. De Fin leek daarna betrekkelijk eenvoudig op de zege af te rijden, zeker nadat Schumacher met bandenproblemen begon te kampen. In de laatste ronde ging het echter fout: een rookpluim achter de McLaren verraadde dat er een probleem was. Een hydraulisch lek veroorzaakte een falende koppeling, waardoor Hakkinen uit zou vallen met de finish in zicht. In Groot-Brittannië en de VS haalde hij zijn gram door te winnen, de laatste twee zeges uit de carrière van de tweevoudig wereldkampioen.

2008 – Grand Prix van Hongarije – Felipe Massa (Ferrari)

Het uitvallen van Felipe Massa in de Grand Prix van Hongarije van 2008 doet heel erg denken aan de situatie die Mika Hakkinen zeven jaar eerder had in Spanje. Het verschil is echter dat Massa in 2008 nog wel in kansrijke positie voor de titel verkeerde, terwijl Hakkinen al een betrekkelijk grote achterstand had. Op de Hungaroring wilde de Ferrari-coureur graag het gat naar kampioenschapsleider Lewis Hamilton (4 punten) verkleinen, maar in de kwalificatie troefden de McLaren-coureur en zijn teamgenoot Heikki Kovalainen Massa af.

In de race knalde Massa meteen naar het front. Hij nam de leiding over na een goede start, waardoor hij Hamilton en Kovalainen uit kon remmen in de eerste bocht. Daarna had de Braziliaan weinig te vrezen en met een ruime voorsprong van twintig seconden begon hij aan de slotfase. Daarin sloeg het noodlot toe voor Massa: met nog drie ronden te gaan gaf de motor van de Ferrari de geest, waardoor een zekere overwinning en de tien bijbehorende punten verloren gingen. Was Massa wel gefinisht, dan had hij de titel waarschijnlijk gewonnen. Nu ging de titel met één punt verschil naar Hamilton.

1991 – Grand Prix van Canada – Nigel Mansell (Williams)

Het uit handen geven van een zege gebeurde ook begin jaren negentig al eens. De hoofdrolspeler tijdens de Grand Prix van Canada in 1991 was Nigel Mansell. De vorm van de Brit was tot dan toe nog niet geweldig, want in de eerste vier races behaalde hij slechts éénmaal punten (een tweede plaats in Monaco). In Canada leek de vorm er wel te zijn, want achter teamgenoot Riccardo Patrese kwalificeerde Mansell zich als tweede.

In de race nam Mansell meteen het heft in handen en samen reden de Williams-coureurs weg bij de concurrentie. Patrese kreeg vervolgens problemen met de versnellingsbak, waardoor de Brit een ruime voorsprong kon nemen en onbedreigd op de zege af kon gaan. Een knullige fout van Mansell zelf verpestte de pret. In de laatste ronde ging de Williams-rijder erg langzaam door de hairpin in Montreal. Het toerental van de motor werd zo laag, dat de auto afsloeg. Geen zege dus voor Mansell: die ging uiteindelijk naar zijn vroegere rivaal Nelson Piquet.

LeBron James

Posts: 42

Hoe kunnen ze die nou vergeten?

• 2
• 27 maa 2018 - 14:49

Alle 27 comments ▼