Morgen zal Michael Schumacher 50 jaar worden. Reden voor F1Today.net om in een uitgebreide serie terug te blikken op de loopbaan van de man die qua statistieken de grootste Formule 1-coureur is. In onze serie nemen wij bepaalde 'tijdperken' uit de loopbaan van de Duitser door. Wij gaan dieper in op bepaalde details en zullen met video's en foto's het geheel extra glans geven. Om het verhaal makkelijker te maken hebben wij er voor gekozen om hem bij zijn voornaam te noemen. Zijn broertje Ralf wordt eveneens met de voornaam benoemd.
Bijna wereldkampioen in 1998
Michael kende in 1998 en 1999 twee uitstekende seizoenen in de Ferrari. Mede door pech lukte het hem niet om gedurende één van deze jaren de titel te pakken. Hierbij moet wel vermeld worden dat uitdager Mika Hakkinen in de 'prime' van zijn carrière zat. De Fin kende met de McLaren Mercedes-combinatie twee uitstekende jaren en Michael was met name in 1998 zeer dichtbij zijn eerste wereldtitel voor zijn Italiaanse werkgever. Met name in 1998 was zijn vorm uitstekend. De Duitser liet zien geleerd te hebben van het drama van Jerez. Gedurende het seizoen 1998 behaalde hij zes overwinningen en stond hij nog op vijf andere locaties op het podium. Hét incident van 1998 moet wel de crash met David Coulthard in de regen op Spa zijn geweest. De Schot, die ruimte wilde maken voor de Duitser, maar dit op de racelijn deed, werd van achter vol in de kont gereden door Michael. Op drie wielen reed Michael terug naar de pits. Daar uitgestapt wilde hij verhaal halen bij Coulthard. Uiteindelijk kwam het niet tot een handgemeen tussen beide coureurs. Michael zou later in een interview het volgende verklaren: "Ik weet niet wat Coulthard toen wilde bereiken, maar ik kon werkelijk niets doen om die crash te vermijden. In deze situaties moet je vertrouwen hebben in andere coureurs. Wat je niet moet gaan doen, is remmen op de ideale lijn." Deze nul-score was uiteindelijk, samen met zijn crash met Alexander Wurz in Monaco, de reden dan Michael geen kampioen werd.
Zware crash op Silverstone en einde van titelkansen
In 1999 was het seizoen halverwege toen Michael in Silverstone de Ferrari tegen de muur aan reed. Iedereen was in shock toen de Duitser niet uit de auto kon komen. Het zou hem uiteindelijk het tweede gedeelte van het seizoen kosten. Eddie Irvine heeft hier jaren later een boekje over open gedaan: "De crash van Michael op Silverstone was het mooiste moment uit mijn carrière. Ik weet zeker dat elke keer dat hij langs dat punt rijdt, hij nog die situatie van 1999 in zijn achterhoofd heeft." De man met een uitgesproken mening hield zich daarna niet meer in over Michael: "Toen ik hoorde dat hij in orde was, had ik moeite me in te houden. Ik kon nu laten zien dat ik altijd plaats heb gemaakt voor Michael. Ik begon wedstrijden te winnen, omdat er plotseling in dienst van mij werd gewerkt. Michael zou zeker kampioen zijn geworden, als hij niet dat ongeluk op Silverstone had gehad. Ik had in het begin van het jaar te veel punten afgegeven aan hem. Daarom heb ik uiteindelijk de wereldtitel gemist. Maar ik zal eerlijk zijn, er is geen enkele coureur op de grid die niet zou genieten van andermans leed, om zo in de positie te komen voor een wereldtitel. Formule 1-coureurs denken alleen aan zichzelf. Het was destijds al oorlog in de Formule 1 en dat zal het altijd blijven." Michael hielp Irvine overigens later in het seizoen wel in Maleisië, om als buffer voor de Noord-Ier te dienen. Tijdens de laatste race van het jaar op Suzuka, werd Irvine derde en Michael tweede. Irvine eindigde het seizoen op een tweede plaats achter Mika Hakkinen. Zelfs met een 'swap' was Irvine geen kampioen geworden. De Fin had namelijk meer overwinningen behaald dat jaar. Ondanks dat Michael zeven races mistte, werd hij toch nog vijfde in het kampioenschap.
De eerste titel bij Ferrari
Voor Michael begon het seizoen 2000 uitstekend. Directe concurrent Mika Hakkinen viel tijdens de eerste en tweede Grand Prix uit. Michael pakte in beide wedstrijden de overwinning. Na vier wedstrijden had Michael 34 punten behaald, twintig punten meer dan David Coulthard, zijn achtervolger. De buffer van twee zeges verdween echter als sneeuw voor de zon. Een kapotte uitlaat op Monaco zorgde voor een uitvalbeurt. In Canada won Michael nog wel de wedstrijd, maar in Frankrijk, Oostenrijk en Duitsland haalde hij de finish niet. De sterke comeback van Hakkinen zorgde ervoor dat hij de leiding in het kampioenschap kwijt raakte. De tweede plaatsen in Hongarije en België zorgden ervoor dat Michael met nog vier races te gaan zes punten achterstand had op de McLaren-coureur. De laatste vier races van het seizoen waren Michael en de Ferrari van uitzonderlijke klasse. Michael won elke race van pole position. Tijdens de Japanse Grand Prix op 8 oktober zorgde de Duitser voor de eerste wereldtitel van Ferrari in 21 jaar. In 2001 was de auto en Michael een dominante factor. Een serie van elf podiums in dertien races legde de basis voor zijn vierde wereldtitel. Deze werd op 19 augustus in Hongarije behaald. Michael werd kampioen met bijna het dubbele aantal punten van de nummer twee, David Coulthard. Ferrari pakte eveneens de wereldtitel bij de constructeurs.
De meest dominante titel
Waar 2001 relatief makkelijk was, lieten Ferrari en Michael in 2002 zien dat het nog makkelijker kon. Hierbij moet de controversiële 'let Michael pass for the championship' niet onopgemerkt blijven. Wat er daar gebeurde op 12 mei 2002 op de A1-Ring in Oostenrijk is, volgens de media, een van de slechtste dingen die er ooit in de sport heeft plaatsgevonden. Barrichello maakte honderd meter voor de finish ruimte voor Michael om te passeren. Een teamorder geven tijdens de zesde race van het seizoen was natuurlijk iets waar eigenlijk niemand rekening mee hield. Toch kan je achteraf zeggen dat het bij voorbaat al duidelijk zou zijn dat dit zou gebeuren. Rubens Barrichello heeft later in een interview openheid van zaken gegeven: "Ik was het hele weekend sneller dan Michael, ik reed naar pole, voelde me super goed. Toen ik zondagochtend vroeg of ik gewoon de race zou mogen winnen, was het antwoord volmondig 'JA'. Ik ging er dus ook vanuit dat ik bij het ingaan van de laatste fase van de race onbedreigd naar de vlag mocht rijden. Toen kwam men over de boardradio vertellen dat ik ruimte moest maken. Als ik dat niet zou doen, zou ik het heel lastig krijgen om nog Ferrari-coureur te blijven. Men dreigde dat ze mijn verdere carrière kapot zouden maken." Ross Brawn gaf in 2017 toe dat dit incident de grootste vergissing uit zijn loopbaan was. Ferrari werd uiteindelijk gestraft en kreeg een boete van 1.000.000 dollar voor het overtreden van Artikel 170 van de Sporting Regulations. Tijdens de race op Indianapolis was er opnieuw een voorval tussen de Ferrari-coureurs. Ook hier werd de man die de race zou moeten winnen tweede. Michael ging van zijn gas af op het rechte stuk en Rubens versloeg hem uiteindelijk met 0.011 seconde. Michael wilde er een 'dead heat' van maken. Dit lukte uiteindelijk niet. Michael sloot het seizoen af met 144 van de maximale 170 punten. Hij stond gedurende elke race op het podium en scoorde slechts één keer een derde plaats. Niet verrassend won Ferrari opnieuw het kampioenschap bij de constructeurs.
Moeilijk seizoen met nieuwe uitdager zorgt voor vierde titel bij Ferrari
Van alle kampioenschappen was het seizoen 2003 misschien wel de moeilijkste. Michael kreeg in Kimi Raikkonen en Juan Pablo Montoya twee echte racers als uitdager voor de titel. Gedurende het begin van het seizoen stond de Ferrari op achterstand. Dit kwam mede doordat de nieuwe auto, de F2003-GA niet op tijd klaar was. Tijdens de eerste vier races reed de Italiaanse renstal met de dominante auto van 2002. Het leverde Michael slechts één overwinning op, tijdens de thuisrace op Imola. Zijn achterstand in het kampioenschap was op dat moment overbrugbaar. De nieuwe auto, de F2003-GA bleek een schot in de roos. Michael behaalde de meeste punten in de volgende zes wedstrijden. Overwinningen in Spanje, Oostenrijk en Canada zorgden ervoor dat Michael de leiding in het kampioenschap terug kon pakken. Door een niet te verklaren worsteling, scoorde de Ferrari tijdens de Britse, Duitse en Hongaarse Grand Prix geen podiums. Sterker nog, de Ferrari was plotseling totaal de weg kwijt. De wereldkampioen werd in Hongarije zelfs op een ronde gezet door Fernando Alonso. De Spanjaard won in de Renault zijn eerste Grand Prix. Tijdens de Grand Prix van Italië en de Verenigde Staten scoorde Michael twee broodnodige overwinningen. Hij ging als leider de laatste race van het jaar in op Suzuka. Deze eindigde hij op een achtste plaats, hetgeen voldoende was om Kimi Raikkonen twee punten voor te blijven. De overwinning van Rubens Barrichello zorgde er opnieuw voor dat Ferrari de constructeurstitel behaalde.
Laatste titel in 2004 en een teleurstellend 2005
Het seizoen 2004 was nog dominanter dan het seizoen 2001. Michael scoorde tijdens de eerste vijftien Grands Prix veertien podiums. Hierbij zaten twaalf overwinningen. Michael zou opnieuw kampioen worden. Grootste uitdager van 2004 kwam uit zijn eigen stal. Al weet iedereen dat Barrichello nooit een kans had op de titel. Het liet opnieuw zien dat de Ferrari de dominante factor was in de beginjaren '00. Vijf wereldtitels achter elkaar is een nog steeds niet geëvenaard record. Met 148 punten tegenover 114 van teamgenoot Barrichello, scoorde Ferrari meer dan het dubbele aantal punten ten opzichte van het BAR-Honda team. Slechts drie Grands Prix werden niet gewonnen door een Ferrari-coureur. Trulli won op Monaco, Raikkonen won in België en Montoya won de afsluitende race in Brazilië. Met 119 punten voor BAR en 105 punten voor Renault, haalden beide teams samen nog niet de score van Ferrari. Dit zou het laatste dominante jaar zijn van Ferrari. Uiteindelijk bleek 2005 een rampjaar te zijn, met alleen een overwinning op Indianapolis, na het 'Michelin-drama'. In 2006 streed Michael voor de titel, maar moest uiteindelijk zijn meerdere erkennen in Fernando Alonso. Na 2006 besloot de Duitser met pensioen te gaan.
In ons laatste deel kijken wij terug op zijn eventuele comeback in 2009 en zijn verrassende rentree voor Mercedes in 2010.
Het team van McLaren besloot voorafgaand aan het Grand Prix-weekend in Azerbeidzjan dat Lando Norris de tijdelijke ko...
Het vertrek van wedstrijdleider Niels Wittich is het gesprek van de dag in Las Vegas. Wittich vertrok ruim een week g...
Het is nog altijd onduidelijk hoe de toekomst van Zandvoort in de Formule 1 eruit gaat zien. De organisatie van de Du...
Dit weekend wordt de Grand Prix van Las Vegas verreden. Het centrum van de gokstad is omgetoverd in een circuit, en d...
"Ik kon nu laten zien dat ik altijd plaats heb gemaakt voor Michael. Ik begon wedstrijden te winnen, omdat er plotseling in dienst van mij werd gewerkt"
Toen Schumacher terug kwam werd er nog steeds in dienst van Irvine gewerkt. Maar ondanks dat Schumacher een half seizoen gemist had liet hij direct zien wat er nog uit die wagen gehaald kon worden. Irvine kwam zelf heel veel te kort op Schumacher en dat had veel meer met Schumacher te maken dan met een voorkeursbehandeling.
Klopt, en in de YT serie “a drink with Eddie Irvine” is ie daar verder ook open en eerlijk over.
Precies, dat is ook wat ik mij herinner. Hij kon het gewoon niet begrijpen dat Schumacher zo snel was. Deze versie had ik nog niet gehoord.
Haha die Irvine zeg. Plots begon hij races te winnen... hij won er 3 na Schumacher zijn ongeluk, twee cadeau gekregen van zijn teamgenoten en eentje omdat de McLarens elkaar in de eerste bocht van de baan reden. Het enige wat hij in 99 heeft laten zien is hoe belangrijk Schumacher was om snelheid uit de auto te halen.
Inderdaad !
Over Irvine wil ik nog wat kwijt. Deze man kwam altijd zwaar tekort. Irvine heeft nog nooit één pole weten te scoren, wat wel aangeeft dat hij snelheid tekort kwam want de Ferrari was er vaak goed genoeg voor.
Sterker nog, zelfs een invallende Salo was soms beter en Salo kreeg op Hockenheim zelfs een teamorder om aan de kant te moeten voor Irvine.
RUTH heeft dan ook gelijk. Irvine won races waar anderen vooral (materiaal)pech hadden.
Barrichello (die bij Jordan als teamgenoot van Irvine vaak al beter was dan Irvine) was dan ook een stuk beter dan Irvine.
Hakkinen is trouwens altijd super snel geweest.... alleen werd de McLaren pas vanaf 1997 écht goed, alleen toen verloor Hakkinen al een paar zeges door onbetrouwbaarheid. Alhoewel ik groot Hill fan ben durf ik makkelijk te zeggen dat Hakkinen overduidelijk Schumachers grootste concurrent was en in de buurt kon komen van zijn niveau.
Te langzaam is gewoon te langzaam, ik kan er weinig aan veranderen. En ja Coulthard was ook verre van een kampioen. Haalde in de sterke McLaren van 1998 maar één overwinning terwijl Hakkinen er 8 haalde.
Tekort? Nota bene Salo die inviel en 0 ervaring had in die Ferrari was sneller. Sorry hoor maar dan zijn er gewoon geen excuses meer.
En kijk ook 1994 maar eens terug. Barrichello was daar echt 3 maten te groot voor Irvine qua snelheid én punten. In 1995 zaten ze wat dichter bij elkaar ja maar verloor Irvine ook.
Diezelfde Barrichello kwam overigens ook gewoon zwaar tekort op Button tijdens de Honda en Brawn periode.
Nee, Irvine was verre van een topper.
"En kijk ook 1994 maar eens terug. Barrichello was daar echt 3 maten te groot voor Irvine qua snelheid én punten. In 1995 zaten ze wat dichter bij elkaar ja maar verloor Irvine ook.
Diezelfde Barrichello kwam overigens ook gewoon zwaar tekort op Button tijdens de Honda en Brawn periode. "
Nu ben je wel uitermate selectief @Damon
In 1994 was Irvine nog een rookie, terwijl Barrichello al een jaar ervaring had. Daarom zaten ze in 1995 dichter bij elkaar.
En in 2008 werd Button gewoon verslagen door Barrichello hoor. Barrichello was in 2009 al weer 37 en jaren voorbij zijn top. Hij had het duidelijk lastiger om zich in 2009 aan te passen aan de nieuwe wagens (geblazen diffuser). Button was toen 29 en op zijn top.
Irvine versloeg na zijn Ferrari jaren ook ieder jaar zijn teamgenoot.
Die teamgenoten bij Jaguar waren dan ook niet je van het. Een uitgebluste Herbert en ik herinner me De La Rosa. En Burti, kan dat kloppen?
Irvine was ook geen prutser, maar het was allesbehalve een topper. Als je van 1996 t/m 1999 gewoon 0x de pole pakt in die Ferrari dan ben je gewoon te langzaam. Met name in 1998 en 1999 was de Ferrari goed genoeg om soms een pole te pakken.
En zoals RUTH al aangeeft, zelfs zijn overwinningen kwamen tot stand door geluk. Als je teamorders nodig hebt om invaller Salo aan de kant te krijgen...... ik bedoel... wat vind jij er dan van dat Salo sneller was? Vrij bizar mag ik hopen.
Ik zou de races van 1999 weer eens terug moeten kijken. Je doet echter net alsof Irvine in die races werd zoekgereden door Salo. Dat is natuurlijk niet zo. Salo scoorde in de 6 races voor Ferrari maar 10 punten. En Salo was een ervaren coureur.
Wat betreft 0 keer de pole pakken, je vergeet even dat voordat Irvine teamgenoot werd van Schumacher, in 66 kwalificaties Schumacher maar 1 keer verslagen werd. Dat was in Belgie toen Schumacher nog geen tijd had gezet en het begon te regenen. Schumacher moest die race vanaf P16 starten (en won alsnog de race)
Wat Irvine niet lukte, lukte andere teamgenoten van Schumacher voor Irvine ook niet.
Ik vind het wel weer makkelijk om alle andere teamgenoten van Irvine naar beneden te praten om hardnekkig proberen aan te tonen dat Irvine te langzaam was. Salo, Barrichello, de la Rosa en Herbert zijn allemaal gevestigde namen in de F1 geweest.
Dat Irvine niet van hetzelfde niveau was als Hakkinen of Schumacher klopt, maar Irvine was zeker niet slecht.
Moet eerlijk toegeven dat ik meer had verwacht rond zijn pensioen. Denk dat daar heel wat verhaal over te vertellen is, hier wordt een heel belangrijk seizoen en zijn pensioen in 2 regels neergezet, terwijl er daar veel meer gebeurde dan in pakweg 2004.
Weet jij of dit het laatste deel van de serie was?
"In ons laatste deel kijken wij terug op zijn eventuele comeback in 2009 en zijn verrassende rentree voor Mercedes in 2010."
Jij schrijft het toch zelf al waarover het laatste deel gaat?
Ben het met RUTH eens dat het wellicht interessant is iets dieper in te gaan op bijvoorbeeld 2005 & 2006. Maar ondanks dat zijn de stukken die Motorsport schrijft echt fantastisch! Een enorme bijdrage voor de site en het wordt ook op een hele leuke manier geschreven. Elke keer lees ik het weer met veel plezier. En dat mag ook best gezegd worden RUTH!
Ooh maar ik beweer ook niet dat het geen mooie stukken zijn, want dat zijn ze zeker. Ik wil alleen maar aangeven dat de aanloop naar zijn pensioen en de politieke spelletjes in 2006 veel interessanter waren dan wat er pakweg in 2004 allemaal gebeurde en dat ik het jammer vind dat daar niet meer aandacht aan besteed werd.
De podcast met Ross Brawn is de moeite om te beluisteren overigens.
Aan F1Today, dank voor de aandacht gegeven aan MSC.
Fan of niet, de man had - buiten zijn records om - een markante impact op de F1.
#Michael50
#KeepfightingMichael
Hey tof een verse! Ik ga luisteren, bedankt voor de tip. Ze zijn trouwens stuk voor stuk zeer de moeite waard. Echt goeie interviews allemaal.
Lokale tijd
03:30 - 04:30
03:30 - 04:30
07:00 - 09:00
07:00 - 08:00
07:00 - 08:00
07:00 - 09:00
Lokale tijd
03:30 - 04:30
03:30 - 04:30
07:00 - 09:00
07:00 - 08:00
07:00 - 08:00
07:00 - 09:00
Bahrain International Circuit - Wintertest
Runningupthathill
Posts: 18.039
Haha die Irvine zeg. Plots begon hij races te winnen... hij won er 3 na Schumacher zijn ongeluk, twee cadeau gekregen van zijn teamgenoten en eentje omdat de McLarens elkaar in de eerste bocht van de baan reden. Het enige wat hij in 99 heeft laten zien is hoe belangrijk Schumacher was om snelheid... [Lees verder]