Your Voice: Van voetbal naar Formule 1

'Your Voice' in deze rubriek van GPToday.net kunnen lezers van deze site hun licht laten schijnen op gebeurtenissen in de autosportwereld. In de tweede wekelijkse bijdrage neemt @ScuderiaSjonno ons mee naar waar zijn liefde voor Formule 1 vandaan komt.

Het gaat niet lang over voetbal, beloofd, maar is eigenlijk gewoon mijn herinneringen op papier gezet over hoe mijn interesse in F1 begonnen is. Het was 1998 en het wereldkampioenschap voetbal was net afgelopen. Ik vond het allemaal prachtig. Tot die tijd en Euro 2000 was het voetbal eigenlijk het F1 van nu.

Meer over F1 Nieuws

Transfersensatie: Aston Martin biedt Verstappen grootste F1-contract ooit

18 apr

Nederlandse sponsor weigert deal met Max Verstappen en loopt meer dan € 100 miljoen mis

28 apr

Vanaf daar ging het allemaal bergafwaarts met de interesse in voetbal. Ik begon me te storen aan het langzame spel, van de keeper naar de eerste man links, die schoot hem naar de eerste man rechts en die speelde weer terug naar de keeper, die hem vervolgens wel indrukwekkend ver het veld in schoot. Dat soort langzame momenten dus. Het getreuzel en de aanstellerij bij een lichte overtreding, alleen maar om tijd te rekken (zo zag ik het in ieder geval), en de wissels net op het moment dat het leuk werd.

Zo, genoeg over voetbal. Ik was er klaar mee en zocht een nieuwe sport om te volgen. Ik was een knaap van zo’n 18 jaar en begon door de eerste Playstation interesse in racegames te krijgen. Het begon met het vierde deel Need For Speed Road Challenge, die ik nog steeds heb. Daar zag en leerde ik een auto kennen met de naam McLaren F1 GTR, de verlengde versie van de McLaren F1. Wat een beest van een auto.

Compleet met een kunstmatig geluid maar man, wat klonk die bak prachtig op mijn mono-televisie van 29 centimeter doorsnee (kun je het je voorstellen, vandaag de dag). Mijn kameraad was en is helemaal gek van Ferrari en ik had na Lamborghini, als eerste reactie om hem te pesten, in McLaren de tweede autofabrikant gevonden die iets in hem losmaakte.

Ik keek wel eens F1 met mijn broer mee, maar had er nog niets mee, omdat praten niet gewenst was als er sport op televisie was. Een erfenisje van onze vader: hij duldde ook geen gepraat tijdens voetbal of Studio Sport. Het kwam later, tijdens een vakantie in Centre Parcs, waar ik om onduidelijke reden geen zin had om te zwemmen. Daar begon ik uit verveling televisie te kijken en bij gebrek aan beter bleef het net staan op de Formule 1. Ik hoorde de commentator over McLaren en mijn interesse was gewekt.

Daarna moest ik er nog achter komen welke auto de McLaren dan was en mijn verbazing schetste dat David Coulthard en Mika Hakkinen erin reden. In die mooie West McLaren Mercedes, leerde ik later. Ik was verkocht en begon steeds meer interesse in F1 te krijgen. Met Coulthard had ik niet heel veel, maar die zwijgzame Fin, daar kon ik me wel mee identificeren. Helaas heb ik van zijn tijdperk niet veel meegekregen behalve die ene race, want er zou een sabattical komen voor Mika.

En dat was het, want terugkomen deed hij niet meer. Er was nog een zwijgzame Fin, zijn opvolger genaamd Kimi Raikkonen. Ik werd al snel fan van hem. Er deed ook nog een Ferrari mee. Mooi, dacht ik, want hoewel hij zich niet interesseerde voor F1 zou ik mijn kameraad wel eens duidelijk maken dat ‘mijn’ McLarens veel beter waren dan die rode ‘stink’-Ferrari’s van hem.

Het was 2002 en ik besefte me nog niet dat Michael Schumacher bezig was de definitie van succes te herschrijven in de F1. Dus heb ik me maar heel lafjes stilgehouden een aantal jaren… Hoewel ik net nieuw was in de sport wist ik al wel dat dit het werd, ik zag mannen die belachelijk hard in mooie auto’s over een circuit scheurden. Zo vatte ik mijn nieuwe hobby samen.

Waarschijnlijk tot groot ongenoegen van onze moeder. Zij heeft niets met F1, misschien ook omdat er nu nog iemand was die ‘stil’ snauwde als ze door de wedstrijd heen praatte. We woonden nog thuis bij haar en konden het ons niet voorstellen dat ze het niet expres deed. Ik zal het plaatje schetsen. Het is zondag, tijd voor de nationale zondagmiddag-gebeurtenis, zoals Olav Mol dat zo mooi noemde. Eerst de voorbeschouwing.

Wij, twee jongvolwassenen (op papier in ieder geval), zitten voor de tv aandachtig de voorbeschouwing kijken. Onze moeder zat rustig bij de computer in dezelfde ruimte, maar je zag of hoorde haar niet. De hele voorbeschouwing gehad, de opwarmronde begint, de spanning loopt op, de auto’s gaan langzaam naar hun startplekken, de lampen gaan op groen en dat was steevast het moment dat ze voor de tv stond en even bleef staan, elke keer weer…

Wij in koor ‘OPZIJ’ schreeuwen, kwaad omdat ze weer precies tijdens de start van de race ‘ineens’ even stokstijf voor de tv stond. Ze was ook zo weer weg. Het kan toch niet anders, dan dat ze het met opzet deed? De race was begonnen en saaie races bestonden niet. Zelfs de Grand Prix van Indianapolis van 2005, de blamage, werd van A tot Z ademloos bekeken, hoewel de winnaar al voor 99 procent zeker was - Schumacher - en zo gebeurde het ook.

Dat was ook vaak commentaar wat ik kreeg: dat F1 niks aan was omdat het toch altijd Schumacher was die won. Dat was ook vaak wel zo, maar ik kon intens genieten, elke wedstrijd weer: nu kan McLaren misschien wel winnen, en het was ook feest als ze het wel deden.

Heel 2002 ging voorbij, maar geen winst voor mijn held Raikkonen, maar wel een aantal mooie resultaten. Ik had goede hoop voor volgend jaar. Uitgerekend Maleisië 2003, waar hij voor het eerst zou winnen, heb ik me laten verleiden een wedstrijd niet helemaal af te kijken… Wat was ik teleurgesteld dat ik de eerste winst gemist had. ‘Dit nooit meer’, zal ik ongetwijfeld gedacht hebben.

Alle jaren tot 2014 heb ik van de F1 genoten, maar toen kwam de periode dat de klad erin kwam en wedstrijden na de eerste pitstop uitgezet werd. Ik zou de samenvatting wel lezen op internet. Anno nu kan ik wel weer meer geduld opbrengen voor de races, ook al zijn ze soms saai. Daar werd begin dit jaar ook veel over geklaagd werd op internet.

Tot en met halverwege 2006 was het team van McLaren ‘’mijn’’ team. Toen gebeurde er iets geks. Ik stapte over naar de vijand, het team van Ferrari. Het is nooit echt mijn team en merk geweest, maar toch, als liefhebber van Italiaanse exoten kun je naar mijn idee niet om Ferrari heen. Het besef was er dat McLaren de titel weer niet zou winnen. Dat is niet erg, ik kan ook fan zijn van teams en rijders die niet eens in de buurt van titels en overwinningen komen.

Maar ik hoopte dat Schumacher kon voorkomen dat Alonso wederom tot kampioen gekroond kon worden. Niet dus. En waarom noem ik nou Alonso? Omdat hij de eerste rijder was waar ik gewoon helemaal niets mee had. Rijden kan en kon hij zeker wel, al zou ik graag zeggen dat het net zo’n raceprutser is dan ik. Daarmee maak ik mezelf echter ongeloofwaardig. Ergens in 2006 kwamen er uit de Renault-garage opmerkingen als ‘poor old Michael’ weg bij Alonso en Briatore. Dat vond ik walgelijk.

Ik begrijp wel hoe leuk het is de verliezende partij voor ‘loser’ uit te maken, Top Gear stijl, compleet met de L op het voorhoofd wijzend naar de verliezer. Maar dit vond ik walgelijk. In dezelfde categorie als Oostenrijk 2002, zo walgelijk.

Het jaar erop, in 2007, debuteerde ene Lewis Hamilton de F1. Nog zo’n figuur waar ik niets mee had. Het zou tot 2010 duren voor ik hem als rijder kon waarderen, hoewel Alonso tot op de dag van vandaag nog steeds – om onverklaarbare reden - in mijn verdomhoekje zit. Hamilton had het Verstappen effect toen ook al. Ik kon het niet uitstaan dat types op kantoor, die je nooit over F1 hoorde, het ineens over races en Hamilton hadden, deze in mijn ogen meelopers en nepfans.

Dus ben ik met Raikkonen meegelift naar Ferrari in 2007. Hoewel ik vind dat Ferrari-rood The Iceman nooit gestaan heeft, reed hij naast mijn toen andere favoriet, Felipe Massa. Vandaar mijn bijnaam Scuderia Sjonno. Het klinkt tegenstrijdig me als McLaren-fan zo te noemen, maar ik had en heb er ergens ook wel vrede mee. Met de avatar van Raikkonen die Schumacher op het gras drukte, in Australië in 2003. En zo bleef ik nog een aantal jaren Ferrari-fan. Tot die dekselse Alonso in 2010 weer een soort van mijn team kwam vervuilen. Terug naar McLaren als een ware landverrader. Zo voelde ik me in ieder geval.

Voor ik verder ga? Eerst een opsomming van teams en rijders waar ik door de jaren heen veel bewondering voor heb. Het maakt me niet uit of ze races en kampioenschappen wonnen of niet. Ze hebben een bepaalde aantrekkingskracht, soms een status, of gewoon de naam in combinatie met een mooie livery, of rijders wie ik waardeer

Teams*

* Ik heb alleen de teams en rijders meegenomen in deze lijst, wiens tijdperk ik, op Hakkinen na, ook echt meegekregen heb. Anders zouden Senna en anderen zeker niet mogen ontbreken.

Coureurs

En op nummer 10 komt Max Verstappen, om het beste even als laatste te noemen. Het doet me deugd dat we een Nederlander in de F1 hebben, met een gruwelijke bak talent, die races kan winnen en hopelijk in de toekomst, om de knikkers mee kan doen. Ik hoop dat hij meervoudig wereldkampioen kan worden, uiteraard bij voorkeur in een McLaren.

De F1 is en blijft mijn sport, daar kunnen een halo, een V6-turbomotor, twijfelachtige beslissingen van de wedstrijdleiding, (on)terechte straffen, soms saaie races en noem het allemaal maar op, niks aan veranderen. Pas als we het echt gaan hebben over strafgewichten, omgekeerde startopstellingen, dan kan daarop teruggekomen worden. Ik schreeuwde echter ook moord en brand schreeuwde bij de Halo, want ik heb gezworen dat dat de dood van de Formule 1 zou zijn. Niets is minder waar. 

Op een mooie sport, waar we hopelijk nog jaren van kunnen genieten, en op het forum van GPToday.net waar we kunnen discussiëren met zijn allen.

Scuderia Sjonno

Wil jij ook je licht laten schijnen op iets wat je is opgevallen in de Formule 1, een andere klasse of de autosport in het algemeen? Stuur dan je eigen Your Voice in naar b.smit@first-place.nl.