Special: ondergewaardeerde topcoureurs uit internationale racewereld

Wie is de beste autocoureur van dit moment? Veel Nederlanders zullen de naam van Formule 1-wereldkampioen Max Verstappen noemen. Lewis Hamilton is voor veel Britten de beste, waar internationale fans terecht beweren dat Carlos Sainz over het hoofd wordt gezien. Maar welke coureurs krijgen er ondanks hun fenomenale prestaties onevenredig weinig aandacht? GPToday.net zet een aantal ondergewaardeerde topcoureurs op een rijtje.

Mike Conway

Is er iets wat Mike Conway niet kan in een racewagen? De inmiddels 38-jarige Brit heeft een 24 uur van Le Mans-zege, overwinningen in de IndyCar Series en twee wereldtitels achter zijn naam staan. Tot Formule 1 kwam het nooit, hoofdzakelijk omdat Conway niet over een onuitputtelijke bron van financiële middelen beschikt. Is hij daardoor buiten het zicht van veel autosportliefhebbers gebleven?

In zijn GP2-tijd lukt het Conway niet om de racewereld in vuur en vlam te zetten. Eerlijkheid gebiedt echter te zeggen dat de tegenstand behoorlijk sterk is. Bovendien zijn de teams waarvoor Conway rijdt (Super Nova en Trident) de kleinduimpjes van de paddock. Daardoor reikt de Brit niet verder dan één overwinning – let wel, in de straten van Monaco, waar rijvaardigheid nét iets belangrijker is dan op andere circuits.

Als er in Europa geen mogelijkheid blijkt om op te stromen, wijkt Conway uit naar de Verenigde Staten. In zijn eerste IndyCar-test blinkt de Brit uit door voor het kleine Dreyer & Reinbold-team ruim sneller te zijn dan meerdere, hoog aangeschreven voltijdrijders. Conway rijdt zes jaar in de IndyCars, waarbij hij uiteraard tijdens het ene jaartje bij topteam Andretti tegenvalt en juist de show steelt in dienst van achterhoedeteams – het eeuwige kenmerk van een ondergewaardeerde coureur. Voor Dale Coyne en Carpenter, destijds bepaald geen frontrunners, wint Conway meerdere races.

Via WEC-team G-Drive (2013) komt Conway op de radar van het fabrieksteam van Toyota, waarvoor hij sinds 2014 uitkomt. Niet minder dan viermaal in vijf jaren vertrekt zijn wagen vanaf poleposition (bedankt Kamui Kobayashi), maar tot 2021 heeft de pechduivel het op Conway en diens consorten gemunt. Pas vorig jaar breekt de Brit zijn ban door éindelijk Le Mans te winnen, een zege die zeker al vijf jaar in de maak is. In zowel het seizoen 2019-20 als de jaargang 2021 wordt Conway bovendien wereldkampioen in het WEC.

René Rast

De kans dat u de naam René Rast weleens voorbij hebt zien komen, is vrij groot. Eigenlijk heeft de 35-jarige coureur in de afgelopen jaren alles goed gedaan, maar onder het grote publiek krijgt hij nog altijd veel te weinig erkenning. In het autosportwoordenboek staat de naam Rast synoniem voor alleskunner.

Rast heeft hetzelfde probleem als Conway: er is niet genoeg geld om mee te doen in de top van de formuleracerij. Al na de Formule BMW moet de Duitser zijn blikveld verruimen richting toerwagenracerij. Geen probleem: als 21-jarige wordt Rast kampioen in de Volkswagen Polo Cup, een jaar later is hij vicekampioen in de Seat Léon Supercopa Germany en nog een jaartje daarna blijkt hij de beste in het Duitse Porsche Carrera Cup-kampioenschap.

Dankzij zijn voortreffelijke prestaties in het cupracen plaatst Porsche Rast in de prestigieuze Supercup, waar hij Jeroen Bleekemolen het leven gedurende het seizoen 2009 bijzonder moeilijk maakt. Bleekemolen prolongeert zijn titel, maar niet nadat Rast liefst zes van de dertien races heeft gewonnen. In 2010, ’11 en ’12 domineert Rast de Supercupstrijd, hij wordt driemaal achtereen overtuigend kampioen.

Tegelijkertijd rijdt Rast endurance- en GT-wedstrijden, of hij combineert die twee begrippen. Rast wordt ADAC GT Masters-kampioen, wint de 24 uur van Spa-Francorchamps, de 24 uur van de Nürburgring én de 24 uur van Daytona. In 2017 debuteert Rast in de DTM, om direct door te gaan met wat hij altijd en overal doet – winnen. In 2017, ’19 en ’20 wordt Rast kampioen, in 2018 mist hij de titel door het missen van een race op een haar na – toch wint hij de laatste zes(!) races op rij.

Naoki Yamamoto

Ook zo’n naam waarvan u wellicht zegt, ‘die heb ik eerder gehoord’. Naoki Yamamoto is zonder enige twijfel de beste autocoureur die Japan in de afgelopen vijftien jaar heeft voortgebracht. Waarom we hem dan niet in de Formule 1 hebben gezien, en types als Kamui Kobayashi, Kazuki Nakajima en Yuki Tsunoda wel? Omdat Yamamoto ontzettend snel heimwee heeft.

Jarenlang speurt Honda naar hét nieuwe Japanse Formule 1-talent. Tot Tsunoda’s debuut komt elk talent, meestal op het laatste treetje van de F1-ladder, tekort. Denk aan Takuya Izawa, Nobuharu Matsushita, Nirei Fukuzumi en Tadasuke Makino. Als alle voorgaande namen hebben gefaald krijgt het Honda-management een lumineus idee: waarom introduceren we onze superster niet in de wereld van de Formule 1? Yamamoto krijgt de kans een Toro Rosso te testen, komt zelfs heel behoorlijk voor de dag tijdens de eerste vrije training voor de Grand Prix van Japan en lijkt dichtbij een deal, tot hij zichzelf terugtrekt. De Japanner ziet het niet zitten om zijn geliefde Nippon te verlaten.

En dat is zonde. Want Yamamoto heeft alles en iedereen in het Verre Oosten op een hoop gereden. Driemaal wint hij de titel in het zeer felbevochten Super Formula-kampioenschap. In diens Super Formula-tijd is Yamamoto zelfs zo eerlustig, dat hij meermaals van team switcht om maar een nieuwe uitdaging aan te kunnen gaan. Dat hij het ook met een dak boven zijn hoofd kan, bewijst Yamamoto in 2018 en 2020 door de Super GT-titel te veroveren. In Japan staat Yamamoto bekend als een racende halfgod.

Jamie Whincup

Zoiets hebben de Australiërs ook. Zijn naam is Jamie Whincup en hij is 38 jaar oud. Whincup heeft in tegenstelling tot enkele van zijn generatiegenoten niet de financiële middelen om de overstap naar de Europese racewereld te wagen en daardoor blijft hij Down Under hangen.

Tussen 2008 en 2014 wordt Whincup zesmaal kampioen in de V8 Supercars, het zeer felbevochten Australisch/Nieuw-Zeelandse toerwagenkampioenschap waaraan eigenlijk iedere zichzelf respecterende Oceanische autocoureur die niet in Europa of de Verenigde Staten vertoeft, deelneemt. Whincup zet reeksen neer waar de concurrentie moedeloos van wordt: zo wint hij in 2008 zeven races op rij en is het op een gegeven moment niet eens meer bijzonder als hij viermaal op rij een wedstrijd wint.

Na zijn dominante jaren komt er een nieuwe generatie op, met onder meer huidig IndyCar-coureur Scott McLaughlin en diens Nieuw-Zeelandse landgenoot Shane van Gisbergen (Nederlandse roots). Ook al zijn de jonge talenten scherper, wilder en hongeriger dan oude vos Whincup, weet de Australische veteraan in 2017 een kers op zijn Supercars-taart te plaatsen door zowel McLaughlin als Van Gisbergen in een direct duel om de titel te verslaan. Met zijn zeven Supercars-titels, vier overwinningen in de prestigieuze Bathurst 1000 op het prachtige, onvergeeflijke Mount Panorama Circuit én een zege in de 12 uren van Bathurst (2017) mag Whincup tot één van de meest succesvolle autocoureurs uit Australië worden gerekend.

André Lotterer

André Lotterer, tegenwoordig 40 jaar oud, rijdt voor het Porsche-fabrieksteam in de Formule E-klasse en zal later vandaag (zaterdag) deelnemen aan de ePrix van Mexico-Stad. Ondanks het feit dat de Belgische Duitser reeds voor het vijfde jaar in de elektrische serie uitkomt en hier in het achtergrondartikel over ondergewaardeerde coureurs aan bod komt, heeft hij nog geen enkele race gewonnen.

Wat maakt Lotterer dan ondergewaardeerd? In de beginjaren van deze eeuw heeft hij huis en haard op gegeven om een autosportloopbaan kans van slagen te geven. Als testrijder van Jaguar maakt Lotterer serieuze kans op een Formule 1-zitje, tot het hele management overhoop wordt gehaald en alle rijders een functie elders mogen zoeken. Lotterer komt via-via in Japan terecht, een land waar hij aanvankelijk niet vreselijk warm van wordt.

Japan blijkt echter het beloofde land, waar Lotterer uitgroeit tot een autosportheld. In de zeer competitieve Super Formula, waar de Japanse deelnemers specialisten op hun eigen territorium zijn en de internationale coureurs keihard knokken om weer in de spotlights te geraken, is Lotterer gedurende vijftien jaar een vaste frontrunner. Evenals Yamamoto wint hij zowel zonder als mét dak, dankzij titels in de Super GT. Lotterers grote, internationale doorbraak volgt als hij bij Audi driemaal de 24 uur van Le Mans wint. De Duitser staat bekend als een materiaalfluisteraar, iemand die – mocht het nodig zijn – ook 48 uur zou kunnen racen zonder iets kapot te maken, om toch bloedsnel te gaan.

In de Formule E komt het er niet uit, maar Lotterer heeft zijn ogen mogelijk op een terugkeer naar Le Mans. Porsche stapt vanaf 2023 in het hypercarprogramma en Lotterer zou zomaar één van de ervaren vaandeldragers kunnen worden. Een vierde Le Mans-zege is in dat geval zeker niet uitgesloten.

TylaHunter

Posts: 9.821

Ekström, Dixon, Paffet, Bird en helaas overleden Wheldon horen ook wel thuis in dit soort lijstjes.

Een leuk stukje wel, dus ik lees graag een part 2 ;)

• 2
• 12 feb 2022 - 13:06

Alle 11 comments ▼