USA terug in Formule 1: belangrijke voorgangers van Logan Sargeant

In de persoon van Logan Sargeant staat er volgend jaar weer een Amerikaan op de Formule 1-grid. De 21-jarige inwoner van Californië behaalde tijdens het afgelopen Formule 2-seizoen precies genoeg punten om een superlicentie aan te vragen en zodoende mag hij volgend jaar in één van de bolides van Williams plaatsnemen.

De eerste Amerikaan gaat hij absoluut niet zijn: liefst 152 landgenoten gingen Sargeant voor in de Formule 1, daarbij aangetekend dat de overgrote meerderheid slechts één keer per jaar kwam kijken. In de beginjaren van de koningsklasse telde de Indianapolis 500 immers nog mee voor het wereldkampioenschap.

Van al die 152 voorgangers zijn er een aantal in het collectieve geheugen blijven hangen, anderen maken enkel deel uit van de geschiedenisboeken. Wist iemand dat Lee Wallard een Amerikaanse Grand Prix-winnaar is, of dat George Follmer ooit de Stars-and-Stripes boven het podium van Montjuïc vertegenwoordigde? GPToday.net doet een duit in het zakje en belicht een aantal Amerikaanse coureurs.

Mario Andretti
Wereldkampioen 1978
12 overwinningen, 18 polepositions, 10 snelste ronden, 19 podiumplaatsen uit 128 deelnames

Wie de bekendste Amerikaanse Formule 1-coureur is? Mario Gabriele Andretti, natuurlijk. Inmiddels 82 jaar oud, kan de in Italië geboren veteraan terugkijken op een fantastische racecarrière. De oudste van de Andretti-clan won alles wat er te winnen valt: het Formule 1-wereldkampioenschap, de Indianapolis 500, zelfs de Daytona 500 en de 12 uren van Sebring. Een klein stukje over de prestaties van Andretti doet de prestaties van Andretti tekort, maar het feit dat zijn naam tot in het gemiddelde Amerikaanse huishouden bekend is, zegt meer dan voldoende.

Phil Hill
Wereldkampioen 1961
3 overwinningen, 6 polepositions, 6 snelste ronden, 16 podiumplaatsen uit 47 deelnames

Een stuk minder bekend is de naam van Philip Toll Hill, Jr. Eigenlijk is dat een schande, want een statistiek van zestien podiumplaatsen uit 47 deelnames – zeker in het belachelijk competitieve veld van de vroege jaren ’60, met Stirling Moss, Jack Brabham, Jim Clark en Graham Hill – is ronduit ijzersterk. Hill werd wereldkampioen met de beeldschone Ferrari Sharknose 156 en won naast zijn drie Grands Prix ook liefst driemaal de 24 uur van Le Mans.

Eddie Cheever
9 podiumplaatsen uit 132 deelnames

Jarenlang de vertegenwoordiger van de Verenigde Staten aan de – voor hen – overkant van de Atlantische Oceaan. Gedurende de jaren ’80 vertoonde Edward McKay Cheever, Jr. zijn kunsten in de Formule 1. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat zijn negen podiumfinishes mager afsteken tegen het talent wat de Amerikaan tentoonstelde: een of meerdere overwinningen waren hem zeker toegekomen. Helaas voor Cheever, die later in eigen land de Indianapolis 500 op zijn naam schreef (1998) moest hij het in de F1 met overwegend middelmatig materiaal stellen.

Dan Gurney
4 overwinningen, 3 polepositions, 6 snelste ronden, 19 podiumplaatsen uit 86 deelnames

In dezelfde adem als Andretti en Hill mag de naam van Daniel Sexton Gurney worden genoemd. Goed, hij won geen wereldkampioenschap in de Formule 1, maar dat kwam voornamelijk omdat-ie zo druk was met van alles en nog wat. Gurney reed werkelijk overal: F1, F2, Le Mans, Indianapolis, NASCAR, maar ook midget cars en toerwagens. Viermaal won Gurney een Grand Prix, waarvan één keer zelfs met een eigenbouw: de Eagle, met de toepasselijke teamnaam ‘All-American Racers’.

Alexander Rossi
5 deelnames

Maar: het zijn lang niet allemaal succesverhalen. Denk aan Alexander Michael Rossi, die jarenlang zonder enig succes op de Formule 1-deur stond te rammelen, tot-ie pardoes eens van het slot viel. In het najaar van 2015 mocht de destijds 24-jarige coureur een poging in de koningsklasse wagen. Voor het nietige Manor kwam Rossi echter niet verder dan een paar optredens in de achterhoede, al was zijn snelheid nog niet eens zo verkeerd. Een jaar later won Rossi als rookie de Indianapolis 500 en sindsdien is hij een vaste waarde in de IndyCar Series. Rossi is tot dusver de laatste Amerikaan die aan een GP-race deelnam.

Scott Speed
28 deelnames

Met een naam als die van Scott Andrew Speed mag het eigenlijk niet foutgaan in de autoracewereld, maar toch bleek het een volledige mispeer. Speed kon niet aarden in het Europese raceleven en maakte vooral naam náást de baan, als oproerkraai en chagrijn. In 28 wedstrijden kwam Speed tot twee negende plaatsen – in een tijd dat die eindklassering nog geen punten opleverde. Speed werd in de zomer van 2007 door Toro Rosso ontslagen, wat een jong Duits talent genaamd Sebastian Vettel zijn F1-kans opleverde.

Michael Andretti
1 podiumplaats uit 13 deelnames

Michael Mario Andretti had meer verdiend dan dat onafgemaakte seizoen in 1993, maar politiek zat de in het thuisland zeer succesvolle zoon van Mario Andretti behoorlijk dwars. De podiumfinish in zijn laatste race, nota bene op het circuit waar vader Mario zijn eerste races bezocht (Monza) vormde een klein doekje voor het bloeden. Gezien zijn fenomenale snelheid in het bijzonder competitieve CART-veld van de jaren ’90 had Andretti junior types als Damon Hill en Gerhard Berger zeker aangekund, mits beschikkend over het juiste materiaal en de juiste behandeling.

Richie Ginther
1 overwinning, 3 snelste ronden en 14 podiumplaatsen uit 52 deelnames

Ondergesneeuwd door het geweld van voormalig teammaat Hill en landgenoot Andretti, moet de carrière van Paul Richard Ginther toch zeker worden benoemd. Als veteraan uit de Korea-oorlog weet Richie alsnog de overstap naar Europa te maken, in de voetsporen van de beste vriend van zijn broer – Phil Hill. In 1965 wint Ginther zijn eerste en enige Grand Prix, door in Mexico zijn Honda als eerste over de eindstreep te rijden. Medio jaren ’60 een bekend gezicht op het erepodium.

Peter Revson
2 overwinningen, 1 poleposition en 8 podiumplaatsen uit 30 deelnames

Je hebt playboys en je hebt Peter Jeffrey Revson. De erfgenaam van het Revlon-cosmeticafortuin maakt in de vroege jaren ’70 naam als hij met steracteur Steve McQueen naar een onverwachte tweede plaats bij de 12 uren van Sebring raast (1970), de poleposition voor de Indianapolis 500 verovert en het Can-Am-kampioenschap domineert (1971). Revson heeft geld als water, kan zich een plek in de Formule 1 veroorloven en wint zowaar twee wedstrijden – al is er eentje (Mosport ’73) overgoten van controverse. Revson sterft na een zwaar ongeluk op Kyalami, hij is dan pas 35 jaar oud.

Masten Gregory
3 podiumplaatsen uit 38 deelnames

Een eervolle vermelding gaat uit naar Masten Gregory, samen met Harry Schell één van de eerste vaste Amerikaanse waarden in de Formule 1. De bebrilde Kansas City Flash reed naar drie podiumplaatsen, ééntje met Maserati en twee met Cooper. Na zijn Formule 1-carrière, die ondanks het lage aantal starts acht seizoenen omspande, won Gregory met Ferrari de 24 uur van Le Mans.

Patrick_St

Posts: 5.521

Er zitten een paar grote namen tussen. Phill Hill is overigens geen familie van Graham en Demon.
De Eagle van Dan Gurney vind ik één van de mooiste F1 auto's ooit gemaakt.

• 7
• 26 nov 2022 - 12:46

Alle 15 comments ▼