Hamilton worstelde met depressies: "Had niemand om mee te praten"

Mooie uiteenzetting. Mentale gezondheid is niet als een off/on knop maar werkt als een potentiometer.

Of Lewis met die uitspraak iemand of een beroep onderuit haalt weet ik zo niet. Feit is dat de therapeut wel in lijn kan liggen met de persoon of niet, hoe goed hij ook is.

Drank.

Het 'grote' probleem is dat men denkt dat geluk en gelukkig voelen het grootste goed is wat men kan bereiken in het leven en men daar continue naar moet streven. Alsof het leven daarom draait en het allerbelangrijkste doel is.

Psychiaters, therapeuten en bigpharma (+ andere kwakzalvers en oplichters) hebben dat ontdekt. Maar feitelijk kan men niet zoveel.

Voor de mensen die dat denken en geloven wordt het leven met waarschijnlijk met regelmaat een hele zware opgave en dan is het cirkeltje weer rond.

.....en vrouwen.

Ik kan Hamiltons openheid wel waarderen. Hij is altijd al wat zwaarmoedig geweest, dat is nu eenmaal de aard van het beestje. Wat wellicht een beetje zou kunnen helpen is het hebben een levenspartner, ook al zo'n heikel punt. Het ontbreken daaraan is toch wel merkwaardig voor zo'n felbegeerde kandidaat. Hij heeft weleens gezegd dat maar dat zijn drukke bestaan 'm dat verhindert, maar dat is natuurlijk aperte onzin.; kijk naar de overige coureurs. Wel is het in die positie veel moeilijker om iemands echte motieven te kennen. In dat opzicht kan ie nog wat van Verstappen leren. Die denkt daar niet zoveel over na en probeert gewoon een stel uit en blijf hangen bij wie ie zich goed voelt. Ham is waarschijnlijk te zwaarmoedig voor. Het zou me ook niet verbazen als ie op latere leeftijd iets te onthullen heeft a la R. Schumacher heeft. Hoe dan ook, zijn way-out blijft therapie volgen, eerdere ervaringen ten spijt. Het is soms ook zoeken naar de juiste therapeut of vorm die bij je past.

hamilton lijkt mij iemand die zich bewust is van zijn uitzonderlijke talenten en gezegende positie en zichzelf op alle vlakken hoge eisen oplegt en een groot verantwoordelijkheidsgevoel heeft: carriere levenswijze en maatschappelijke betrokkenheid. hartstikke mooi en bewonderenswaardig want hij is een voorbeeld en inspiratie voor velen waaronder mijzelf maar hij is ook maar een mens 🙏

@Regenrace, maar als je Nicole Scherzinger als graadmeter hebt, wordt het natuurlijk al een stuk lastiger om nog wat leuks te vinden. Dan neem je niet meer genoegen met de Kelly Piquets van deze wereld.

laat pietje bell je maar niet horen patrob want dat is kelly's grootste fan 🤣

Dat kan, maar volgens mij heeft Pietje ook geen verkering gehad met Nicole Scherzinger en dan kan Kelly Piquet nog prima mee denk ik.

Mooi verwoord,

Echter als het om emoties gaat, (woede, schuld, schaamte) durft men daar niet naartoe te gaan.

Dit is vaak in de kindertijd weggestopt omdat je jezelf niet mocht zijn. Als kind moest je gehoorzamen en je niet aanstellen, en kreeg je zelfs slaag, of werdt je vernederd doormiddel van verbale negatieve uitingen, als je in hun ogen iets fout deed.

Als kind weet je dan niet wat emoties zijn en mag je ook niet uiten, (bevooroordeeld boos zijn) en word je ook niet aangeleerd. Je neemt een andere rol aan een bent niet jezelf meer vooral om je ouders te pleasen zodat ze je aardig en gewenst blijft voelen.

Mensen gaan vaak op medicijnen over of naar reguliere therapieën die geen soelaas bieden.

Vaak is het alleen maar symptoom bestrijding maar lost het probleem niet op

De kunst is om naar het innerlijke kind te gaan met iemand die daar geheel voor open staat.

Een moeilijke weg omdat het veel van je vraagt.

Veel wordt uitgelegd in boeken van Alice Miller.

@Shakedown, sterke post waarvoor dank! Voor wat betreft deze passage: "Tuurlijk helpt dat wel. Heel naar om de professie van iemand ff in 1 zin onderuit te halen. " Die passage zullen we moeten richten aan de persoon hier die het tot een kunst heeft verheft om interviews slechts half te quoten, waardoor de context totaal niet meer klopt.

Het artikel valt makkelijk te vinden, o.a. op Redd*t. In het kort:
Hamilton geeft in fases aan hoe hij van jeugd t/m zijn McLaren tijd heeft geworsteld met zijn mentale gezondheid, dat de wijze waarop zijn vader hem opvoedde zowel beschermd was als dat hem werd geleerd alles weg te stoppen en er nooit over te praten. In die periode heeft hij met de bewuste mevrouw gesproken en leverde dat vanzelfsprekend niets op omdat hij zelf niet in staat was de doos van Pandora te openen.

Hij geeft verder aan dat de dood van George Floyd i.c.m. de corona pandemie iets hebben getriggerd waardoor hij nu wel zichzelf kan uiten en kan werken aan zijn mentale gezondheid. Hij mediteert tegenwoordig en sluit niet uit een nieuwe poging te doen voor hulp.

Kortom, ik denk dat ook Lewis zelf zich sterk kan vinden in jouw post.

@shakedown
''Dat je hulp zoekt is geen schande. Echter moet je hulp wel accepteren. En daar zit het nu ff in als ik het zo lees.

"Ik had jaren geleden met een vrouw gesproken, maar dat hielp niet echt." Tuurlijk helpt dat wel.''


Dat is een hele knappe conclusie gebaseerd op één zin. Lewis geeft een feitelijke verklaring. Hij heeft hulp gezocht, en in dit geval heeft de hulp niet geholpen. Uit deze zin kan je in mijn ogen niet concluderen dat Lewis niet open stond voor de hulp, en deze niet heeft geaccepteerd. Hulp zoeken kan een grote stap zijn, en deze stap zetten zegt in mijn ogen veel. Als je hulp zoekt accepteer je in ieder geval dat je een probleem hebt.

Ben het helemaal eens met @Mr_Flexible. De connectie met een (specifieke) therapeut heb je, of die heb je niet. Dat hoeft totaal niet gelinkt te zijn aan zijn/haar kwaliteiten.

Ik vind Lewis zijn openheid in deze dingen ook mooi. Ik kan mij nog herinneren dat Rosberg hulp zocht bij een psycholoog, en dat Lewis toen zei dat als je dat nodig hebt.. dat je dan lekker iets anders moest gaan doen. Het lijkt erop dat Lewis inmiddels van die gedachte af is, leeftijd doet wonderen.

Daarnaast lijkt me ook niet iemand die alleen maar klaagt en achter geraniums zit toch?

@Tonrossi

Goede tip, had nog niet eerder van haar gehoord.

Als er iets in de psychologie bewezen is, dan is het wel dat er een klik moet zijn tussen psycholoog en cliënt. Natuurlijk word je niet beter als je praat met iemand waar je het gevoel van hebt dat hij/zij je totaal niet begrijpt.

Dat staat los van de situatie van Hamilton. Je stelt een situatie heel eenvoudig voor terwijl het dat niet is.
"Doe er wat aan, zoek hulp, zoek verandering. Maar ga niet lopen klagen hoe zwaar het allemaal wel niet is. Iedereen loopt met dezelfde issues rond. Iedereen weegt die issues alleen anders."
Is heel makkelijk, mensen met een echte depressie hebben vaak niet eens door dat ze in een depressie aan het belanden zijn, tot het te laat is. Maar zolang je dat niet van dichtbij hebt meegemaakt, kan je dat niet begrijpen, denk ik. Soms is het lijden ook zo groot, dat je niet zomaar even kan "hulp gaan zoeken". En dan spreek ik uit de ervaringen die ik met mevr. RUTH heb meegemaakt.

Dat "klagen" is niet zomaar klagen, dat is proberen met je eigen problemen om te gaan. Dikwijls ben je in jezelf aan het zoeken waarom je leven niet loopt zoals het moet lopen.

"Uiteindelijk is er maar 1 (volwassen) persoon verantwoordelijk voor je eigen geluk. En dat is de persoon die je ziet als je in de spiegel kijkt. Zoek naar waar je echt gelukkig van wordt. En dat is een enge zoektocht."
Opnieuw een heel symplistische voorstelling. Ik spreek je nog eens wanneer je je beide ouders verliest, je voor de opvoeding van een tienerzus moet zorgen, de regeling rond de erfenis en erfbelasting moet doen, intussen zelf nog moet studeren om aan een job te komen en daarnaast ergens ruimte moet vinden voor je eigen verdriet.

Ik spreek je nog eens wanneer je jarenlang moet proberen om een kind te krijgen op alle mogelijke manier, eindelijk, na een jarenlange strijd zwanger bent, om dan op een maand of 2 van bevalling je kind toch, zonder duidelijke reden, verliest.

Ik spreek je nog eens wanneer je, om onbekende redenen, elke dag wakker wordt met pijn, dokters die je niet eens deftige medicatie kunnen geven om die pijn te verbeteren, en je intussen wel door moet gaan met je leven.

Want dat zijn situaties waar mensen in terecht komen. Een ervan is mijn gezinssituatie geweest voor jaren. Als je denkt dat het dan een kwestie is van "Hulp zoeken" en "Verantwoordelijk zijn voor je eigen geluk", dan zit je heel er heel ver naast.

"Het 'grote' probleem is dat men denkt dat geluk en gelukkig voelen het grootste goed is wat men kan bereiken in het leven en men daar continue naar moet streven. "
Ik kan je zeggen dat geen enkel weldenkend psycholoog dit ooit zal verkondigen. In tegendeel zelfs, de grootste opdracht van een psycholoog is net je leren omgaan met de tegenslagen en de rouw in je leven, niet verkondigen dat je je "altijd gelukkig moet voelen".

Running up..

Je kunt er haast niet verder naar zitten met wat je verkondigd.

Heel vervelend allemaal natuurlijk een ik kan erover mee praten.

Echter verdiep je in Alice Miller en bv. John e Sarno.

Ik geloof dat je er nog lang niet bent want gewoon maar alles accepteren is niet de juiste weg volgens mij.

Een de juiste click met een arts gaat het niet om.

Het gaat erom dat de arts/psycholoog compleet achter je staat en zelf de zoektocht heeft doorlopen naar zijn eigen innerlijk kind dat je echt verder kunt komen.

Groet Ton

@Regenrace 30 sep 2024 - 10:03

Wat bezielt je in hemelsnaam om deze topcoureur met zulke extreem smerige insinuaties te belasteren.

Dat hier sprake is van een gerichte karaktermoord van jouw zijde wordt alleen al duidelijk, omdat je reeds uit het bovenstaande F1 artikel kon deduceren, dat 1 van de hoofdoorzaken van zijn depressieklachten gelegen was/is in de vele pesterijen, die Hamilton zich in zijn jeugd stelselmatig heeft moeten laten welgevallen.

Als je dan ook nog even de moeite zou hebben genomen, om het in datzelfde artikel genoemde interview met hem in The Sunday Times (1) op te zoeken, dan zouden je over dit onderwerp nog meer specifieke bijzonderheden ten deel zijn gevallen.

Wanneer je dan - zoals ik maar even heb gedaan – voorts nog iets verder zou hebben gezocht, dan zou je daarnaast op een interview (2) met hem zijn gestuit waarin Hamilton expliciet refereert aan drie hoofdpijlers achter zijn depressieklachten :

a. de extreme controle-dwang die zijn vader (als vader/manager) in zijn jeugdjaren op hem uitoefende, toen hij eenmaal een kart had gekregen en ging deelnemen aan wedstrijden.
b. Het extreme bullying - een (in beginsel strafbaar) feit, gepleegd door zowel zijn medeleerlingen ALS door zijn leraren / docenten - waaraan hij gedurende zijn basisschooljaren én gedurende zijn middelbare schooltijd werd blootgesteld.
c. In diezelfde context : de structurele rassendiscriminatie waaronder hij – als één van de zeer weinige donkergekleurde leerlingen op die scholen - gedurende de voornoemde jaren door medeleerlingen EN leraren / docenten te lijden heeft gehad.

(1) https://archive.vn/frJOk

(2) www.funx.nl/news/e(...)gooiden-met-bananen

Shame on you !

Nou, losstaand van alle discussies over de zorg hier...

Het feit dat Lewis dit noemt (en Toto in het verleden...) helpt andere mensen wellicht om ook hulp te zoeken. Als er maar één iemand wel steun aan de gevraagde hulp ervaart is er heel wat gewonnen.

Nou maar hopen dat er geen Ouw(en) met hun traditionele en bekrompen gedachten hierover menen 'lollig' te moeten doen..

Als iedereen zichzelf idealiter op die momenten helemaal onder controle zou hebben dan had niemand ooit mentale problemen.
Helaas zit het leven niet zo in elkaar.
Achteraf kun je terugblikken en weet je alles beter. Je kunt er natuurlijk van leren en maar je bent geen robot met een software update.

"Ik geloof dat je er nog lang niet bent want gewoon maar alles accepteren is niet de juiste weg volgens mij."
Als je onze weg hier zou zien, dan wist je waar we al stonden. En ik spreek in de we-vorm omdat ik mevr. RUTH altijd heb gesteund, wij zijn een team, ze staat er niet alleen voor.

"Een de juiste click met een arts gaat het niet om."
Dat is dus gewoon onwaar. Iedere persoon is anders en heeft een andere aanpak nodig. Voor mijn wederhelft was het bijvoorbeeld enorm belangrijk om een psycholoog te hebben die haar ook wat weerstand gaf, die niet gewoon luisterde en ja-knikte, maar die soms daar ook tegenin ging. Voor veel mensen zou dat net een tegengesteld effect hebben. Een klik met de juiste persoon hebben om mentaal verder te komen is, letterlijk, van levensbelang.

"Het gaat erom dat de arts/psycholoog compleet achter je staat en zelf de zoektocht heeft doorlopen naar zijn eigen innerlijk kind dat je echt verder kunt komen."
In het geval van mijn vriendin heeft het innerlijke kind er echt 0 mee te maken. Ik snap niet dat je denkt dat dat het enige zinvolle is. In mijn vriendin haar geval gaat het over acuut trauma en rouw en de angsten en depressies die na het trauma erbij zijn gekomen. Waarom jij denkt dat alles opgelost gaat worden als je je "innerlijke kind" gaat hervinden, is mij een raadsel.

Van de twee namen die je opnoemt is één gespecialiseerd in kindermisbruik, wat dus compleet losstaat van onze problematiek en de ander spreekt over psychisch lijden dat tot fysieke pijn overslaat en daar een therapie over.

Vreemd genoeg ben ik dan nooit depressief geweest. En als ik het zo lees, dan heeft een ieder die het overkomt een andere reden om depressief te zijn.
Overigens heb ik wel mensen verloren waar ik enorm van hield. Dat veroorzaakte verdriet en uiteraard moest ik door alle fases van rouw.
En prive heb ik zeker zware periodes meegemaakt, dacht 1 van mijn kinderen te verliezen, wat niet gebeurde, mijn lieve vrouw dacht ik dat ik haar dood vond, maar ook dat kwam helemaal goed. Ook dat is een andere emotie geweest. Die van ondraagbare angst. Heb gejankt als een kind.
Een ander onderwerp dat ik liever prive wil houden, heeft me enorm veel energie gekost. Zoveel zelfs dat ik lange periode verlof kreeg.
Echter hebben al die dingen mij juist sterker gemaakt.
Dat ik bij mijn dochter zat op de intensive care is voor mij bijzonder geweest. Ik zat daar bij haar en ze legde haar zachte hand in die van mij. We zeiden noets. Maar het was zo mooi omdat het pure lievde was wat daar plaatsvond. Het klinkt raar, maar het is een dierbaar moment geworden.
Die keer dat ik mij vrouw weer voor het eerst rechtop zag zitten in bed was prachtig. Nadat ik haar vond heb ik gejankt van verdriet. Nadat ik haar zag zitten heb ik gejankt van geluk.
Ik schaam me daar niet voor. Ben nu eenmaal overgevoelig voor bepaalde emoties. Hoedan ook jank ik verder amper.

En wat mijn zoon betreft. Waar ik niets over wil zeggen. Dat heeft mij compleet anders tegen de wereld aan doen kijken.

Hoe dan ook hoop ik met wat jullie beschrijven, dat ik geen depressie mee ga maken. Als ik het zo lees, dan ervaren jullie die er over wilden schrijven die depressie anders.

Ik zou zeggen. Sterkte er mee.

En om op Hamilton terug te komen. Ik denk dat hij na AD2021 een lange periode zeer down over kwam. Heb de tekst niet gelezen, maar sprak hij daar over? Over de nederlaag van AD2021?

@snailer

Ik kan alleen maar zeggen dat ik depressie van dichtbij heb meegemaakt en dat dat inderdaad heftig was. Om niet helemaal uit te wijden naar de privésituatie houd ik het op zelfdoding en een ongelofelijk schuldgevoel dat - hoewel compleet onterecht - gezien de situatie wel begrijpelijk was. Dat gecombineerd met een tweede ouder die aan een lange kankerstrijd is overleden.

Mijn wederhelft heeft jarenlang de opvoeding van haar jongere zus gedaan, de papierwinkel in orde gehouden, haar meerderjarige broer mee opgevangen, ... maar geen ruimte gemaakt voor haar eigen rouw. Totdat we alleen gingen wonen en die zorg ineens niet meer dagdagelijks nodig was. Ik heb maar zelden iemand zo zien crashen. Jarenlang niet doorgekomen verdriet door een bepaalde overlevingsmodus dat er ineens uitkomt, dat is niet prettig.

Tot voorheen kon ik inderdaad ook niet zeggen wat een depressie exact was. Nu kan ik zeggen dat wanneer iemand een depressie heeft, je dat ook echt wel weet, je dat ziet, je dat voelt, je dat hoort. En ja die mensen "klagen" zoals hierboven wordt beschreven. Ik noem dat geen klagen, ik noem dat vastzitten in je gevoel. In mijn vriendin haar geval was dat huilen omdat je zelfs de energie niet meer had om een vaatwasser leeg te maken of te vullen. Omdat gewoon uit bed komen en in de zetel zitten zo vermoeiend was dat je in de zetel weer in slaap valt. Om nog maar te zwijgen van je werk dat elke maand wel weer een controlearts op je afstuurt zodat je als persoon weer het gevoel krijgt dat je moet "bewijzen" dat je effectief depressief bent.

Heeft bij ons uiteindelijk een kleine 9 maanden geduurd vooraleer er verbetering was (en dan spreek ik nog lang niet over "genezen").

Dus vergeef me ook dat teksten als die van Shakedown me een beetje gevoelig raken, want die simpele zinnen met "doe er wat aan en zoek hulp maar ga niet lopen klagen" is echt zo ver naast wat een depressie echt allemaal kan inhouden, dat het bijna beledigend is. Laat staan dat stukje over je "eigen geluk maken". Is een mooi zinnetje om op een hello-kitty-poster te plaatsen, maar in het echte leven ben je ook afhankelijk van anderen voor je geluk, of je dat nu wil of niet.

@ running:

En dat is nu precies wat ik bedoel. Als je alleen gaat zitten klagen hoe erg het allemaal is, dan moet je je stil houden en het leed dragen. Juist onder ogen zien dat je hulp nodig hebt, betekend dat je niet klaagt. Maar eraan werkt.

Als je een depressie hebt, dan ben je ziek en heb je hulp nodig. Daar klaag je daar niet over. Ik heb nog nooit iemand meegemaakt die in een depressie zat en de hele dag vooral loopt te klagen hoezeer hij/zij een depressie heeft om vervolgens alle hulp onzin vind. Want het werkt toch niet.

Iemand die een depressie heeft is ziek. En heeft hulp nodig. Dat zal ik op geen enkele manier tegenstaan. Juist niet. En dat bedoel ik met de zin, je bent verantwoordelijk voor je eigen geluk. Iemand die ziek is, weet dat hij/zij hulp nodig.

Je kan niets alleen en maar uiteindelijk moet je het echt zelf doen. Met hulp. Hulp dat je moet accepteren. Doe je dat niet, ben ik echt van mening (uiteraard niet bewezen) dat je niet echt in een depressie zit, en dat je vooral klaagt om het klagen.

Ik wou dat het ook zo werkte met een gebroken been. Gewoon de hulp van de arts niet accepteren en dan ben ik er van overtuigd dat dat been helemaal niet gebroken is ^^

De ultieme vraag is: Hoe voorkom je dat een vrouw praat?

Drank maakt meer goed dan een vrouw kapot kan maken 😎

met die poesiekat doll heeft hij toch wel een paar dolle duikavonden beleeft 🤣

In mijn geval Remco, 'n zak chips doet wonderen.

Wat vrouw onvriendelijk zeg, soms is het ook lekker dat gekeuvel om je heen,

Ouw was ook vaste gast op Diddy's feestjes

Hij is vast begonnen aan zijn verdediging.

Het zit je nog hoog kennelijk, laat gaan man.
Kan nooit goed zijn voor je mentale gezondheid ;-)
Iemand heeft Lewis ook bijna het licht uit de ogen gereden met een auto boven zijn hoofd te parkeren, die persoon heeft toch ook geen mentale problemen? Of toch wel ?

Sta er dubbel in. Zoals het vroeger bij Paulie thuis, en bij de meeste huishoudens ging, nml dat er niet gepraat werd over dat soort zaken, dat is m.i. ook niet de weg..
Dat dit soort dingen bespreekbaar zijn geworden is in de basis goed. Voor mensen die het echt nodig hebben. Maar het kweekt ook veel gevallen waarbij het altijd wel scheef zit, en/of er misbruik van maken. Er is ook zoiets als mentale weerbaarheid.

[]i"Ik ben namelijk al dat suggestieve en factfree geleuter van (verreweg de meeste van) die stoere toetsenbord-ridders over Hamilton zo langzamerhand behoorlijk zat…"[/i]

Ga eens met 'een vrouw' praten, waarom je op een forum komt waar je het niet fijn lijkt te vinden. Misschien helpt het!