Historie: Michael Schumacher Special: Deel 7 - De column van de schrijver
- Gepubliceerd op 03 jan 2019 17:13
-
- Door: Tom van Hooft
Vandaag is hij jarig, Michael Schumacher. Of hij dit in eigen geestelijke gesteldheid kan vieren, is voor iedereen een grote vraag. Ik wil me daar als schrijver dan ook niet mee bezighouden. Het onderwerp Schumacher is voor mij persoonlijk afgedaan, aangezien ik hem het liefste herinner als de coureur die hij was. Ik heb er dan ook geen behoefte aan om te speculeren over zijn huidige toestand. Wat ik wel kan zeggen is dat ik de situatie omtrent de berichtgeving van de familie Schumacher respecteer.
Voor mij was Michael Schumacher het ultieme voorbeeld van de grens opzoeken, deze grens benaderen en er meerdere malen overheen gaan. Ik heb tijdens mijn autosport-carrière als fan nog nooit iemand meegemaakt die zo controversieel was als Michael Schumacher. Dat begon eigenlijk al (buiten zijn schuld om) na de eerste wedstrijd die hij gereden had. Zoals ik al in deze serie heb aangegeven, was het een samenloop van omstandigheden waardoor hij Jordan na één race al verliet. Er zouden nog meerdere van deze 'samenloop van omstandigheden' volgen. Tijdens zijn carrière heb ik leren omgaan met de controversie die om Michael Schumacher hing. De autosport heeft sinds zijn intrede in 1991 vele mooie momenten gehad, maar staat eveneens synoniem voor een aantal belachelijke acties. Naar mate ik ouder ben geworden, heb ik dit ook beter kunnen relativeren.
Zijn actie waar hij na zijn tiende Grand Prix, de wedstrijd in Brazilië, de maat nam met Ayrton Senna, getuigde al van geen angst. Om tijdens de persconferentie, in het land van de door Brazilianen heilig verklaarde Senna, de aanval op hem te openen, laat zien dat de Duitser op dat moment al een kampioen was in het voeren van 'mindgames'. Schumacher zat eigenlijk al vanaf het eerste moment bij Ayrton Senna in zijn hoofd. In de korte tijd dat beide samen reden, hebben we uitstekende gevechten gezien. Wat te denken van de race op Silverstone in 1992 of de openingsrace op het Zuid-Afrikaanse Kyalami in 1993. Michael vocht daar met Senna en Prost rondenlang om de leiding in de wedstrijd. Ik vind het persoonlijk jammer dat het gevecht in 1994 op zo'n tragische manier eindigde. Ik denk dat iedereen dat vindt, dus ik kan bij deze voor heel veel mensen spreken. Feit is wel dat Senna voorafgaande aan de Grand Prix van San Marino zich alleen bezighield met 'him' (Michael Schumacher). Het leek alsof de Braziliaan, na het afscheid van Alain Prost, een nieuwe 'nemisis' had gevonden. Als schrijver ben ik altijd idolaat geweest van Nigel Mansell en Ayrton Senna. Na zijn tragische dood moest ik op zoek naar een nieuwe held. Ik wist zeker dat Michael Schumacher dat niet zou worden. Zijn rijders capaciteiten stonden overigens toen al buiten kijf. Toch waren er dingen die mij irriteerden omtrent hem als persoon. Zijn veelal (voor het publiek) arrogante houding, zijn wil om te winnen, zijn mindgames en vooral smerige acties hebben bij mij een gigantische afkeer tot hem ontwikkeld.
De Grand Prix van Australië in 1994 was voor mij een dieptepunt, zelfs toen mijn hero 'Nige' vanuit het niets als gastrijder van Williams de race won. Ik had een smerige smaak ik mijn mond. Ieder heeft hier natuurlijk zijn eigen kijk op. Ik vond destijds dat het een 50-50 ongeval was. Later, met name na de gebeurtenis in Jerez 1997, stelde ik die mening bij. Ja, Damon Hill had kunnen wachten, maar kon eigenlijk geen kant meer op. Ik neem Damon niks kwalijk. Ik nam het Michael wel kwalijk dat hij daar het wereldkampioenschap besliste. De inzoomende camera, met zijn arm op het hek, toen hij van een marshall hoorde dat hij kampioen was, zijn (misschien wel gespeelde) emotie, zijn camera-bewustheid en vooral zijn lach zorgde ervoor dat ik toen dacht dat ik nooit meer voor deze man kon juichen. Zijn absolute masterclass in Barcelona 1996 en de overwinning op Spa-Francorchamps (waar ik bij was toen hij Villeneuve passeerde) brachten een omwenteling in de zaak. Ik keek de race 's avonds terug, omdat onze Jos keihard gecrasht was in zijn Footwork FA17. Ik zag dat Michael de race zelf gewonnen had van Villeneuve. Twee weken later won hij opnieuw in Monza. Ik kreeg weer een beetje krediet voor hem. In 1997 vond ik hem fantastisch en hoopte ik dat hij met Ferrari wereldkampioen zou worden. Tot dat moment in Curva Dry Sack. Opnieuw verloor de Duitser alle krediet die hij bij mij had opgebouwd. Dit is naderhand nooit meer goed gekomen.
Zijn overwinningsreeksen in de Ferrari waren voor mijn gevoel het slechtste wat de sport kon overkomen. Nog steeds ben ik van mening dat de mensen die destijds de 'key-figuren' waren tijdens de wereldtitels, verkeerde beslissingen hebben genomen. Mijn waardering voor Ross Brawn is altijd wel groot geweest, maar als hij tegenwoordig iets zegt over een coureur die in feite hetzelfde heeft gedaan als Schumacher onder zijn leiding, dan moet ik lachen. Over Jean Todt kan ik beter zwijgen. De man is de 'Platini' van de FIA. Vroeger altijd tegen de bobo's in, hedendaags 'The Godfather' van de FIA. Todt heeft het woord bobo een totaal nieuwe betekenis gegeven. Hoe kan een man die mensen zijn woord niet kon geven (Rubens Barrichello) in hemelsnaam praten over een duw die onze Max in Brazilië gaf, nadat hij op een domme manier door Ocon van de overwinning werd beroofd? Juist deze Todt, die de media blijft voeden over de toestand van Michael Schumacher. Hij noemt zichzelf een vriend van Michael, maar vrienden verlink je niet en je gaat er zeker niet in het openbaar over lullen. Lekkere vriend ben je Jean!
Toch blijft Michael Schumacher volgens de statistieken de beste aller tijden. Zijn vijf wereldtitels bij Ferrari komen voor een groot gedeelte ook door zijn enorme inzet, zijn wil om te winnen en zijn meedogenloze houding. Hij is en blijft voor mij de terechte wereldkampioen van 1994, 1995, 2000, 2001, 2002, 2003 en 2004. De reden hiervoor is simpel. De rest was aantoonbaar minder. Ergens had ik hem graag wereldkampioen zien worden in 2006. Ik denk namelijk dat hij dan niet meer teruggekeerd was bij Mercedes voor een periode van drie jaar. Maar, als de schrijver tijdens zijn Mercedes-periode medelijden gaat krijgen met een zevenvoudig wereldkampioen, dan moet je jezelf achter de oren krabben. Dat heb ik als schrijver gedaan en ik ben tot een conclusie gekomen. Michael Schumacher had de absolute drang en wil om te winnen, hij was in zijn periode met afstand de beste coureur op de grid en hij heeft verschillende getalenteerde coureurs verslagen. Hij heeft het naar mijn idee slechts twee keer af moeten leggen tegen een coureur die op dat moment beter was. Mika Hakkinen en Fernando Alonso hebben Michael op pure snelheid kunnen verslaan. Beiden werden geholpen door de verandering in de regelgeving en het betere pakket wat ze tot hun beschikking hadden. De controverse rondom Michael Schumacher spreekt zich vandaag de dag nog steeds voort. Op elk forum wordt er nog een discussie gevoerd over zijn slechte en nare momenten. Terecht, want het mag niet vergeten worden dat naast het feit dat hij de meest succesvolle coureur aller tijden is, hij de sport met zijn waardeloze acties ook een slechte dienst bewezen heeft.
* Dit is een geheel subjectief geschreven stuk over mijn gevoel omtrent Michael Schumacher. Ik hoop dan ook dat dit word gerespecteerd en dat er op het reactiegedeelte een mooie, respectvolle discussie kan ontstaan.
MotorsportEncyclopdia (Tom)
#keepfightingmichael
Trending nieuws
-
Lambiase maakt 2021-vergelijking: "Soms was het best intens"24 nov 2024 16:46
-
Woedende Leclerc verklaart radiobericht: "Liet de radio openstaan"24 nov 2024 18:09
-
Complimenteuze Hamilton ziet Verstappen geen fouten maken24 nov 2024 17:22
-
Dag 3 in Las Vegas: Het verwachte titelfeestje van Verstappen24 nov 2024 19:30
9
Reacties (37)
Login om te reagerenBenPon
Posts: 418
Mooi epistel. Je maakt in ieder geval geen moordkuil van je hart. Ik kan niet achter elke mening van je staan, maar ik snap je wel.
Kan en wil je een serie schrijven over de grootste braziliaan ooit: senna? Dat zullen er ook vele met mij, mooi vinden
King-Creole
Posts: 1.353
hoeft niet..kijk maar op netflix
MotorsportEncyclopedia
Posts: 931
Beste Benpon!
Jazeker staan wij uitgebreid stil bij de 25e sterfdag van Ayrton Senna. Ik heb hiervoor een aantal dingen in petto. Deze dingen zullen eind april gepubliceerd worden gedurende een uitgebreide reportage !
BenPon
Posts: 418
Top mse! Hij is toch m'n andere held
Naldor
Posts: 730
Mooi stukje echter ben ik wel benieuwd naar deze zin, zonder aanvallend of iets dergelijks over te willen komen ik ben gewoon nieuwsgierig.
"Zijn veelal (voor het publiek) arrogante houding, zijn wil om te winnen, zijn mindgames en vooral smerige acties hebben bij mij een gigantische afkeer tot hem ontwikkeld."
Omschrijft deze zin niet precies de man die, jij beschrijft als één van jouw twee idolen (idolaat), Ayrton Senna ook was? Ik ben niet oud genoeg om Senna te hebben meegemaakt maar de filmpjes die ik van hem gezien heb vind ik hem ontzettend arrogant (het slaan van Irvine bijvoorbeeld), doet alles om te winnen, ook het doelbewust van de baan rijden van zijn concurrenten (zie ik als één punt met jouw punt smerige acties) en mindgames, het hele team van Mclaren-Honda tegen Prost opzetten en dan nog het kampioenschap verliezen in '89.
Zoals je later al aangeeft denk je momenteel dit: "Op elk forum wordt er nog een discussie gevoerd over zijn slechte en nare momenten. Terecht, want het mag niet vergeten worden dat naast het feit dat hij de meest succesvolle coureur aller tijden is, hij de sport met zijn waardeloze acties ook een slechte dienst bewezen heeft."
Hierin vraag ik mij nu dus hardop af. Waarom worden deze acties Schumacher zo boven het hoofd gehouden. Terwijl Senna, en andere coureurs, met een vergelijkbare staat van dienst zo goed als altijd de hand boven het hoofd gehouden wordt?
MotorsportEncyclopedia
Posts: 931
Goede vraag! Ik spreek hier meer over een persoonlijk gevoel. Ayrton Senna was voor mij niet arrogant meer mysterieus. De actie van Ayrton tegen Prost in 1990 was een wraakactie, nadat hij in 1989 de kans op de titel verloor. Die actie van Ayrton tegen Prost in de 1e bocht op Suzuka had een voorgeschiedenis omtrent zijn ruzie met Balestre. Dit is geen excuus maar speelt wel degelijk mee. Wat er gebeurde in Japan 1990 is net zo'n grote schande als wat er plaatsvond in 1994 of 1997.
De waardeloze acties van Michael blijven altijd aan mij als persoon kleven. Met name het 1997 kampioenschap was de druppel. Wat mij betreft had hij minimaal 1 jaar geband mogen worden. Waar de FIA dat wel bij Ayrton deed in 1989 (deze schorsing werd later teruggedraaid) kwam Schumacher er in 1997 vanaf met een diskwalificatie. Hij mocht zijn overwinningen houden maar werd geschrapt uit de eindstand. De meest waardeloze straf ooit. Dat komt voor mij op hetzelfde neer als een Smart kopen en daar een trekhaak op plaatsen. Kortom nutteloos.
Hopelijk heb ik je een goede uitleg kunnen geven.
NicoS
Posts: 18.215
Grappig dat ik vrijwel hetzelfde gevoel heb over Schumacher, al die punten die je aanhaalde zijn ook bij mij zo aangekomen.
Respect voor wat hij heeft bereikt, maar fan was ik verre van...mede door al die zeer discutabele acties.
P. Clemenza
Posts: 10.323
Heel interessant om jullie persoonlijke gevoelens te lezen over deze 2 coureurs!
Voor mij geld, ik hoef een coureur helemaal niet sympathiek te vinden om een groot bewonderaar cq fan te worden..
Voor mij is het simpel, zowel Ayrton Senna in zijn hoogtijdagen, als een paar jaar later Michael Schumacher vond ik ontzettend arrogant overkomen.
Waarschijnlijk werd dat gevoel versterkt door het feit dat ze zo verdomde goed waren ten opzichte van de overige piloten :)
Natuurlijk hoopte ik ook wel eens dat een aardige gentleman coureur als Damon een race won of tenminste de strijd naar Schumi kon brengen, maar hij bleek machteloos tegen dat geweld, dus achteraf overheerst bij mij het gevoel dat het goed was zoals het liep.
De Zeswieler
Posts: 7.307
Tom/Motorsportencyclopedia:
Ik had echt een hekel aan Schumacher en dus aan Ferrari toen hij daar naartoe ging. Was altijd voor de underdog of de concurrent: Villeneuve, Hakkinen, Hill.
Pas tijdens zijn Mercedestijd kwam er ruimte bij me voor respect voor zijn skills en oeuvre, al kon ik wel direct toegeven dat hij op dat moment de beste was als totaalpakket.. Maar ook ik had zelfs soms medelijden met hem in de Mercedes, waarmee ik mezelf vreselijk verbaasde. ik kan me verder volledig vinden in je schrijven. :-)
Cavallino
Posts: 3.627
Eerst en vooral wil ik Tom bedanken voor zijn inzet en mooi geschreven artikels.
Zijn bijdrage wordt gesmaakt op deze site en ik kijk alvast uit naar het volgend schrijfsel.
Voor wat dit artikel betreft, dit op de verjaardag van mijn idool - Michael Schumacher, kan ik begrip opbrengen. Het is, zoals duidelijk aangegeven, subjectief en ik hoop dat er op een nette en ethische manier gereageerd zal worden. Dat zeg ik als bewonderaar van de piloot en persoon Michael Schumacher.
Om te beginnen: Kan ik alle besproken acties van Michael verdedigen? Neen. Natuurlijk niet. In het bijzondere Jerez '97 en Monaco '06 waren obscure momenten in een rijk gevulde loopbaan van de recordkampioen.
Er zullen menig MSC -fans in de verdediging gaan en argumenten uitvinden om deze acties in bepaalde maten recht te spreken. Social Media staan vol van dergelijke discussies...
Zelf kan ik alleen erkennen dat Michael schandalig in de fout ging, imo tot 2x toe. Australië '94 geef ik hem het voordeel van de twijfel, ik ben dan ook fan van hem voor iets.
Eén van zijn karaktertrekjes was zijn koppigheid. Vast één die hem meer opbracht dan dat het hem koste.
Ook ga ik geen vergelijkingen aan met acties van de grote Senna. Of Fernando Alonso e.a. grote kampioenen. Het heeft nl geen zin en het zou evenzeer vervallen in het aanhaln van verzachtende omstandigheden.
Het zat nu eenmaal in het DNA van Michael. De grens opzoekend, zonder vrees, zonder enige vorm van meelij...in enkele gevallen, helaas, grensoverschrijdend en een kampioen onwaardig.
Maar de compositie van zijn DNA maakten hem nu net zo goed. Ik geloof sterk dat die acties, en erna vast wel zijn zelfreflectie, hem verder vormden tot wat hij werd. Voor sommigen geen 'mooie' kampioen, zijn talent wel erkennend, voor anderen de allergrootste van de afgelopen 30 jaar.
Ik kijk naar Michael op deze manier:
M. Schumacher was een zeldzaam talent. Hij had echter niet de flegmathiek of stijl van sommige voorgangers. Zijn ster begon echt te rijzen op een moment dat we afscheid moesten nemen van Ayrton Senna. Dat speelde onrechtstreeks mee in de perceptie van velen. De ene grootheid werd met pijn de hemel in geprezen, de "new kid on the block" werd door menig media neergezet als koel, arrogant, Prostiaans qua berekende aanpak...kortom, het tegenovergestelde van de Braziliaanse kampioen.
Ik ben van mening dat Michael, zeker in zijn beginjaren nooit een eerlijke kans kreeg te tonen wie hij echt was aan het publiek. In de plaats daarvan werden de contouren van zijn publiek persoon onopvallend door de media uitgetekend.
Controversiële gebeurtenissen bij zijn toenmalig team dikten de aversie van velen enkel aan. En ergens werd M. Schumacher passagier van de imagotrein waar hij werd op gezet.
Ergens siert het hem dat hij hier niet fel tegen inging. In de plaats daarvan ging Michael zijn privé leven meer en meer afschermen,net om te beschermen van wat het meest kostbaar voor hem was: zijn gezin. Net daarom dat het anno 2019 nog steeds moeilijk voor velen is, te accepteren dat de familie Schumacher vast blijft houden aan wat hij zelf creeërde: een duidelijk lijn tussen zijn publiek én privé persoon.
Toegeven dat ik als Ferrarista mijn twijfels had bij die zekere Michael Schumacher, de jonge vos uit Kerpen. Als Alesi fan was het moeilijk appreciatie te uiten voor iemand dat ook voor mij typisch Germaans overkwam.
Het werd enkel erger toen eind 1995 bekend werd dat hij vanaf 1996 een rode overall ging dragen, met het vertrek van de beiden, toenmalige, Ferrari piloten als gevolg.
Verraad in de hoogste graad voor velen. Initieel waren de tifosi niet laaiend enthousiast.
Jean "Avignon" Alesi die enkele jaren daarvoor naar Williams kon gaan koos indertijd voor Ferrari. Omwille van zijn Siciliaans bloed. Vanuit de ontembare passionele drang om voor Scuderia Ferrari te racen. Nét de 'chouchou' van velen werd het gat van de timmerman verwezen, en voor wie?
Eén race, één enkele race maakte mij een bijzonder grote fan van de koele duitser.
Spanje 1996. Jullie weten wel wat daar gebeurde, met welke wagen, in welke omstandigheden én vooral op welke wijze. Zo niet dien je nu, beste lezer, een nieuw scherm te openen in je browser en de race te herbekijken. Je kan die best makkelijk vinden op het wereldwijde web.
Suzuka 2000 werd voor de meeste Ferrari fans de meest memorabele race van de afgelopen 30 jaar. Na 4 moeilijke en "net niet" jaren deed Michael waar weinigen in slaagden. Het was het begin van een periode van dominantie. Terechte dominatie, want er ging bijzonder veel inzet, overgave en frustratie aan vooraf.
7 Wereldtitels, 91 overwinningen en nog veel andere records.
Een comeback dat niet hoefde, neen. Maar een comeback omdat de vlam weer even ging branden en zijn race DNA weer door de aderen stroomde. Omdat hij het team dat hem uiteindelijk meehielp in zijn jonge jaren uit loyaliteit wat wou teruggeven, door de basis verder te kneden - in bepaalde mate - om te komen tot waar ze vandaag staan.
Een periode waarin vele sympathie kregen voor die koele arrogante Michael Schumacher.
Waarom? Simpelweg omdat de onsuccesvolle comeback plots een toegankelijkere, bescheidenere Schumacher toonde. Of veranderde de eerder gecreeërde perceptie stilaan en ging de grote massa - zo ook de non-fans - hem zien zoals hij echt was?
Michael Schumacher is voor mij de allerbeste.
Omdat hij wist wat zijn gebreken waren en steeds weer beter wou worden.
Omdat zijn inzet ongezien was, alsook zijn grenzverleggende overgave op -en naast het circuit.
Omdat hij raar of zelden, tot nooit, zijn team of collega's publiekelijk aanviel.
Omdat hij besefte dat een publiek imago iets oncontroleerbaar was en daarom besliste te zijn wie hij was, authentiek - zonder gehunker naar mediabelangstelling.
Omdat hij een teamplayers was, in de winst - en misschien nog meer in het verlies.
Omdat hij aan zich twijfelde maar toch steeds weer onbreekbaar leek.
Omdat het een familieman is, beschermend - met de juiste waarden.
Omdat hij veel bijbracht aan de sport waar wij zo van houden. Qua veiligheid, qua professionalisme - alle details in acht nemend. "He raised the bar".
Omdat hij de wereld hielp door zich in te zetten voor vele goede doelen, zonder het door de media -schijnwerpers te belichten.
Michael is een inspiratie, omwille van zijn tomeloze inzet. Zijn doorzettingsvermogen. Zijn ongenaakbare wil de beste te zijn. Zijn doordachtheid, loyaliteit, dankbaarheid en werkethiek.
Je hebt als F1 fan de keuze om zijn naam te associëren met Jerez '97 en Monaco '06 en hem te bestempelen als overschat, smerig of overroepen.
Ik kies te kijken naar de volledige 20 jaar van zijn carrière.
Rekening houdend met alle aspecten die een mens tot foute beslissingen kan drijven.
Alle elementen die nodig zijn om succesvol te zijn, niet 1 maar 91 keer.
En daarom, nog een laatste maal vandaag: #KeepfigtingMichael
MArnoldi
Posts: 2.481
Mooie post.
Pietje Bell
Posts: 26.449
Mijn complimenten voor deze prachtige weergave hoe jij over
Michael denkt @Cavallino. Heb het met veel plezier gelezen. +++
MisterT
Posts: 2.103
Knap verhaal. Leuk om te lezen.
MotorsportEncyclopedia
Posts: 931
Grootst Respect Cavallino, geweldige bijdrage !
schwantz34
Posts: 38.759
Mooi omschreven @Cavallinho
Flying Dutchman
Posts: 2.402
Cavallino
Wow!
Wat een mooie post!
Voor mij is hij the best ever! Uiteraard gemeten over zijn totale carrière.
Stri
Posts: 2.851
Ik wilde zelf uitgebreid reageren, maar na deze bijdrage zie ik daar geen enkele reden meer toe. Dit verwoordt precies, tot op de laatste letter, hoe ik er tegenaan kijk.
Iets wat vaak niet genoemd wordt bij hem, is zijn vermogen om mensen te motiveren. Hij was zo ontzettend vaak in de fabriek te vinden direct na een race om iedere (ja, iedere) medewerker te bedanken voor zijn of haar inzet. Ook dat kan een verschil maken.
Overigens: MSE hulde voor deze column. Ik ben het niet met alles eens, maar begrijp wel je zienswijze.
Billgates307
Posts: 9.443
Geweldige post. Hulde!!!
brabham-bt50
Posts: 11.760
Mooiepost man! Echt heel goed mijn mening over Schumacher verwoord :)
Ouw-sjagerijn
Posts: 15.528
Ik ben jammer genoeg geen fan van Michael Schumacher, maar dat hij 'n groot racer was kan je natuurlijk niet ontkennen.
Als ik dan de reactie lees van Cavallino is dat 'n heel mooi eerbetoon naar Michael toe.
Samen met Motorsportencyclopedia de schrijfsels van de dag.
Cavallino
Posts: 3.627
Thanks guys...
M.Schumi
Posts: 2.113
Precies dit dus!
P. Clemenza
Posts: 10.323
Ik wilde net zelf al een heel epistel uit m'n toetsenbord rammen aangezien ik mezelf als groot Schuacher fan beschouw, maar besloot toch éérst even de post van @Cavallino te lezen...
En dat is maar goed ook, in deze post worden mijn gedachten perfect verwoord op een manier zoals ik dat zelf niet gekund had, chapeau!!
Ik begrijp de mensen die negatieve gevoelens krijgen bij het horen van de naam Schumacher heel goed!
Echter kijkend naar zijn gehele carriere kun je niet anders dan concluderen dat hij een heel belangrijk persoon is geweest voor de sport!
Joyride
Posts: 25
GE-NI-AAL verwoord Cavallino.
Fantastisch om te lezen hoe anderen over Michael denken.
Waarom ik fan ben/was, was de bravoure waarmee hij ten tonele verscheen. Het onmiskenbare talent achter het stuur en zijn meestal rustige voorkomen naast de cockpit en de intense wil om te winnen.
M Benz
Posts: 1.152
100% eens met je, Cavallino! Ja hij had streken en de voorbeelden die je noemt vergeet niemand, maar het gaat ook mij om de hele carriere en de mens Schumacher. En daarin was hij ook voor mij uniek en mijn idool. Hopelijk zien we hem nog eens in een gezonde toestand, maar ik herinner me Michael zoals hij was als coureur en mens. #keepfightingMichael!!
Billgates307
Posts: 9.443
Geweldige serie MSE. Mn complimenten. Allerlei emoties kwamen bij mij weer naar boven wat mijn inziens deze sport zo mooi maakt om te volgen.
brabham-bt50
Posts: 11.760
Mooie column zo uit het hart!
Zoals bij velen sloeg bij mij de hekel die ik aan m had, via voorzichtig voordeel van de twijfel omdat ie bij Ferrari instapte, naar bewondering toen ik die magische race in 96 in Spanje van m zag. Dat vond ik denk ik ook een van zijn mooiste seizoenen ooit. Echt fan van een coureur ben ik nooit geweest behalve als kind fan van Lauda en later ook wel van Piquet (daar zal jij trouwens wel de pest aan hebben als ik zie dat jouw helden Senna en Mansell waren :)) die ik trouwens net zo bewonder, of gewoon zeer vermakelijke piloten vond(Mansell in de Ferrari, fantastisch wat een strijder), maar zo heb ik er nog wel een aantal. Rijders als Andretti, Alesi, Berger, Montoya, Alonso en nog vele anderen. Zowel spectaculaire als berekenende rijders kan ik waarderen, ze hebben allemaal wat bijzonders. Schumacher echter was toch wel echt bijzonder door die zakelijke doeltreffendheid. Machine-achtig bijna. Zo anders dan Senna, ik kon Schumacher echt niet uitstaan, arrogant en zelfingenomen vond ik m. Ze zeggen datweleens van Alonso maar ik zie dat niet, niet zoals bij Schumacher destijds. Maar uiteindelijk zat je naar zn races te kijken wetende dat je naar geschiedenis in wording aan het kijken was. Daarom vond ik die jaren van de dominantie wel echt bijzonder en niet slecht voor de sport zoals jij dat wel vindt.
Nu ik Hamilton titels aaneen zie rijgen heb ik dat helemaal niet. Denk ook niet dat hij het record van Schumacher gaaf verbreken. Nog 1 titel erbij hooguit. Puur een gevoel, net zoals ik denk dat Vettel nooit meer een titel gaat binnenhalen. Mooie stukken weer MSE, ook de geschiedenis over hem en mooi afgesloten met een persoonlijke mening in een column.
Damon Hill
Posts: 18.635
Eigenlijk wordt er nooit aandacht geschonken aan Piquet op deze site, en ik weet vrij weinig over hem. Ik zou juist wel eens meer over hem te weten willen komen, puur omdat er zo weinig over geschreven wordt en hij vaak in de schaduw lijkt te staan van andere kampioenen.
P. Clemenza
Posts: 10.323
Ik weet eigenlijk ook veel te weinig over Nelson Piquet,
toen ik F1 begon te volgen zat Piquet al in de herfst van zijn loopbaan, Lotus reed hij geloof ik.
Hij is volgens mij nooit zo populair geweest als zijn landgenoot Senna later wél werd.
Waarom weet ik niet, weet wel dat hij destijds bij Williams een felle rivaliteit had met Mansell, zowel op als naast de baan konden ze elkaar niet uitstaan, dat Nelson publiek lacherig deed over Mansell zijn vrouw (wat ook niet bepaald een schoonheid was) hield de relatie ook niet geloof ik.
Ik meen ook ergens gelezen te hebben dat Piquet wel eens de sexuele geaardheid van Senna in twijfel trok.
Kortom, Piquet leek me niet iemand die z'n best deed om vrienden te maken binnen de F1 :-)
brabham-bt50
Posts: 11.760
Misschien heeft MSE wel zin om over m te schrijven. Ik weet wel het een en ander over m. Controversieel was hij zeker wel. Ook een fantastische rijder, en naar mijn mening ondergewaardeerd, maar anderen vinden dat vast andersom. Lauda vond m de beste rijder van de jaren 80. Piquet zelf gaf niks om populariteit.
Dit YT filmpje geeft best een aardig beeld van m en zeer vermakelijk als je van zn zwartgallige humor houdt. “Politieke” correctheid is m vreemd in ieder geval ?
“Shit Nelson says” heet het.
https://youtu.be/2JYEVoybF84
MotorsportEncyclopedia
Posts: 931
Goed idee. Ik ga kijken of ik binnenkort tijd kan vinden voor een nieuwe serie waarin ik hem meeneem. Misschien een serie omtrent de eerste Turbo Periode tussen 1977 en 1988. Zo'n serie waarbij je bepaalde auto's, coureurs en technieken mee neemt. Denken jullie dat dat een goede optie zou zijn?
Damon Hill
Posts: 18.635
Dat zou top zijn Tom!
P. Clemenza
Posts: 10.323
"Denken jullie dat dat een goede optie zou zijn?"
Dat noemt men vragen naar de bekende weg @MSE :-)
ik zeg : graag! Ben al zo lang F1 fan en vooral die historische verhalen met ( voor mij) nieuwe feitjes/weetjes daar ben ik dol op!
brabham-bt50
Posts: 11.760
@MSE: Dat zou gaaf zijn!
Hij was samen met Gordon Murray een bijzondere technisch begaafde combinatie en er is redelijk wat info over die periode en samenwerking te vinden. Behalve paljas en intrigant was hij technisch zeer onderlegd. Die periode is echt interessant in het algemeen.
MotorsportEncyclopedia
Posts: 931
Klopt Brabham. Wist jij dat Piquet in 1992 een eigen Formule 3000-team is begonnen? Hij reed dit seizoen met een single entry gedurende het kampioenschap met Olivier Beretta. Hij leerde Olivier kennen in Monaco, aangezien Beretta van Monte Carlo komt. Nelson testte zelf de Reynard 92D met Mugen Honda-motor uit. Deze bleek uiteindelijk niet goed genoeg en daarom kocht hij hoogstpersoonlijk vanuit het Methodist Hospital in Indianapolis (waar hij lag na zijn crash tijdens de trainingen voor de Indianapolis 500 van 1992) via de telefoon twee Cosworth motoren. Zijn 'partner in crime' (toepasselijke titel) Nigel Stephney haalde deze motoren op en Beretta scoorde meteen een derde startplaats voor de race in België. Helaas eindigde dit avontuur aan het einde van het seizoen. Beretta zou uiteindelijk de Formule 1 halen. Nelson Piquet startte een tijd later Piquet Sports op om zijn zoon, Nelsinho naar de Formule 1 te begeleiden.
brabham-bt50
Posts: 11.760
Hey tof dat wist ik helemaal niet. Wel van de latere raceteams. Haha Stephney als partner in crime.
Damon Hill
Posts: 18.635
Late reactie, maar prachtig stuk Tom. Ik geniet altijd van je stukjes en ik zou willen dat ik net zo mooi kon schrijven!